Το κλεμμένο ποδήλατο

Μια αληθινή ιστορία από έναν ποδηλάτη που είχε την ατυχία να του κλέψουν το ποδήλατο. Η αφήγηση του οδοιπορικού του, έτσι ώστε να βρει το χαμένο του ποδήλατο, δείχνει τη σαθρή κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία μας. Το κείμενο βρίσκεται στο forum του podilates.gr και ελπίζω να αφυπνίσει αν μη τη άλλο τους επίδοξους αγοραστές ενός κλεμμένου ποδηλάτου.

Λοιπόν παίδες, άρρενες και θήλεις!

Μετά από τεσσερις μέρες οδοιπορικού στην Αθήνα όπου τα μάτια μου είδαν και τα αυτιά μου άκουσαν τα μύρια όσα, έχω να σας πω τα εξής:

1ον: Βρήκα το ποδήλατό μου!!! Ζήτω!!
Ναι, Βρήκα το ποδήλατό μου!! Ζήτω!!
όπως σας το λέω, Βρήκα το ποδήλατό μου!! Ζήτω!!

Και δεύτερον, αφού καταλαγίασει η χαρα... Ας δουμε και τις πολύ σοβαρές πλευρές της εμπειρίας μου.

Είναι πράγματι απίθανο αυτό που συνέβη; ανέφικτο και ακατόρθωτο ή μήπως όχι και τόσο;
Τί εννοώ:

Το κύκλωμα με τα κλεμμένα ποδήλατα είναι τεράστιο. Πρόκειται για πολύ καλή και ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση, από την οποία κερδίζουν ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, εκτός από αυτούς που "χάνουν" το ποδήλατό τους.

Στην Αθήνα, για όσους δεν το ξέρουν, πωλούνται τα πάντα κλεψιμέικα σε πολύ καλες τιμές! Από μπικουτί μέχρι brompton, από μαύρες μέχρι μαύρο, και από κινητά μέχρι αυτοκίνητα, ό,τι επιθυμεί η καρδιά σας!

Τα ποδήλατα όμως, είναι ιδιαίτερα κερδοφόρα, γιατί τα αγοράζεις φτηνα και τα πουλάς ακριβά. Η αγορά ποδηλάτου αναπτύσσεται, άρα τα υποψήφια θύματα είναι πολλά, και οι υποψήφιοι αγοραστες ακόμα περισσότεροι. Τα ποδήλατα δεν είναι μηχανάκια δεν έχουν αριθμό όυτε άδειες κυκλοφορίας, όποιος θέλει καβαλάει ένα και φέυγει!

Και αυτό ακριβώς κάνει...
Κάθισα πολλές ώρες είναι η αλήθεια μέσα σε συνωστισμένα παζάρια, έψαξα σε δρόμους και σοκάκια που οι πολλοί δεν θα τολμούσαν να μπουν, από τον Αγιο Παντελεήμονα μέχρι την Ερμού. Πολλές φορές απλώς κοιτούσα, παρατηρώντας τις κινήσεις των ανθρώπων, για να κατακλάβω πώς λειτουργεί το πράγμα. Ποιοί πουλάνε, από πού τα φέρνουν, πού τα πάνε για πούλημα, ποιοί τα αγοράζουν και τί ρόλο παίζει η αστνομία και η δημοτική αστυνομία σε όλο αυτό το πανηγύρι.
Οταν έβλεπα κάποιον να πουλάει κάτι "μεταχειρισμένο" ρωτούσα, αν ξέρει πού πουλάνε ποδήλατα.
Στα 15 "δεν ξέρω" κάποιος σου λέει "προς τα εκεί"...

Και έτσι σιγά σιγά ξετυλίγεις το κουβάρι.
Λοιπόν μάγκες... τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Και το θέμα των κλοπών δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση μόνο με το πόσο έχει ο κάθε ένας από μας το νού του.
Κατ΄ αρχήν για να μην επαναπάυεστε, έχουν αρχίσει όντως και κυκλοφορούν φορητοί ηλεκτρικοί κόφτες, τους είδα με τα μάτια μου, και είναι πολύ φυσικό
καθώς όπως είπαμε η μπίζνα πληρώνει πολύ μα πολύ καλά.

Μέχρι στιγμής το σύστημα (εδώ και χρόνια) κάποιοι από μας τα ξέρουν αυτά καλά, λειτουργεί ώς εξής:

Το μεγαλύτερο μέρος των ποδηλάτων κλέβουν τα δύσμοιρα πρεζάκια, τα οποία σε χρόνο dt τα πουλάνε για μια δόση στα στεκια των μεταναστών που κάνουν αυτή τη δουλειά πολύ οργανωμένα.
Οι μετανάστες τώρα.

Νοικιάζουν μεγάλα κτήρια στις γνωστές υποβαθμισμένες περιοχές και μαζέυουν μέσα ό,τι είναι προς πώληση. Εγώ με τα μάτια μου είδα δύο τέτοια κτήρια -αποθήκες, καταλαβα όμως οτι υπάρχουν πολύ περισσότερα.

Εδώ αναρωτιέμαι: Αν εγώ με δυο μέρες έρευνας βρήκα δυο τέτοια κτήρια οι αστυνομικοί που κάνουν (έστω θεωρητικά) αυτή τη δουλειά κάθε μέρα άραγε δεν γνωρίζουν πού είναι αυτά τα κτήρια (και τα υπόλοιπα);

Και αφού γνωρίζουν γιατί δεν κάνουν ουσιατικά τίποτα;
Εκτός και ...αν δεν γνωρίζουν. (χα χα χα)

Προς επίρρωση των όσων αναρωτιούνται-και ευλόγως-τί κάνει η αστυνομία (και ο δήμος) έχω να καταθέσω τα εξης περιστατικά:

Οταν 20 λεπτα μετά την κλοπή πήγα στην κλούβα στην Μενάνδρου (εκεί που γινόταν παλιά αλισβερίσι) και ρώτησα ένα όργανο αν είχε δει το ποδήλατό μου (δίνοντας περιγραφή) το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν "πόσο κάνει καινούριο". Δηλαδή, -εκτός κι αν γνωρίζει οτι τα ακριβά τα πουλάνε εδώ και τα φτηνά εκεικαι θέλει να με κατευθύνει σωστά (αχαχαχα) - ΤΙ ΝΟΗΜΑ έχει αυτή η ερώτηση;

Την άλλη μέρα στην Ερμού εκεί που γίνεται το παζάρι ρώτησα τους βολτάροντες δημοτικούς αστυνόμους αν ξέρουν που πουλάνε τα κλεμμένα ποδήλατα. Ένας με ρώτησε "Γιατί, θες να αγοράσεις κλεμμένο;". " Όχι", του απάντησα, "θέλω να κάνω τη δουλειά σου μπας και τα λεφτά που σε πληρώνει ο κόσμος πιάσουν τόπο". "Α, σου έκλεψαν το ποδήλατο; Προς τα κάτω τα πουλάνε" μου απαντησε με ένα αόριστο νεύμα και συνέχισε την κυριακάτικη βολτούλα του.
Αυτή είναι η βούληση της αρχής και του δήμου να ασχοληθεί με το ζήτημα.

Όντως στο παζάρι πουλουσαν πολλά ποδήλατα. Μιλάμε καμια 15αριά ποδήλατα στημένα στη σειρά. σαν σε βιτρίνα ποδηλατάδικου. Αν πλησίαζες, και έκανες τις κατάλληλες συνεννοήσεις ερχόντουσαν και καλύτερα ποδήλατα.

Αυτό είναι συνήθης πρακτική γιατί πολλοί το έκαναν αυτό, μάλιστα όχι ασχετοι με το ποδήλατο, αλλά πολύ πολύ σχετικοί -ποδηλατόφατσες- που από ό,τι κατάλαβα αυτοί αγοράζουν π.χ. ένα cannondale κουρσί για 100-200 ευρώ και το πουλάνε μετά κομμάτι -κομμάτι. Βγάζοντας πολλά περισσότερα. Καλή μπίζνα έτσι;

Σε αυτό το στημένο τσιμπούσι όταν οι δημοτικοί αστυνομικοί έκαναν περατζάδες, με το περιπολικό, οι "συνδαιτημόνες" πήγαιναν λίγο πιο 'κει (μιλάμε για 50-100 μέτρα!!!) και μόλις περνουσε από μπροστά το αυτοκίνητο του δήμου ξαναστηνόταν το φαγοπότι.
Το εμπόριο κλεμμένων ποδηλάτων ΘΑΛΛΕΙ στην πόλη μας.

Με αυτά τα δεδομένα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ η στάση των οργανωμένων ποδηλατών στο θέμα των κλεμμένων να είναι απλὠς το "μην αγοράζετε τα κλεμμένα". Είναι κυνικά και τραγικά εθελοτυφλία!

Όσο για τις αποθήκες του δήμου με τα κλεμμένα: Σε σχέση με τη διακίνηση που γίνεται καθημερινά και τις αποθήκες κλεμμένων που υπάρχουν, τα ποδήλατα που μου έδειξαν από το δήμο όταν πήγα να αναζητήσω το δικό μου, είναι ειλικρινά σταγὀνα στον ωκεανό!

Και μια απορία μπάι δε γουέι: έχετε δει πολλά ποδήλατα στις αποθήκες του δήμου αξίας πάνω των οκτακοσίων ευρώ;

Αν θέλετε να βρείτε το ποδήλατό σας μην ψάχνετε στις αποθήκες του δήμου. Ψάξτε στις αποθήκες των μεταναστών.

Και εδώ για να μην μπούμε σε ευτράπελες και εκτός θέματος αψιμαχίες για ρατσιστές φασίστες και διεθνιστές αναρχοαυτόνομους: Ο παράνομος μετανάστης (εισ)έρχεται λαθραία στην Ελλάδα για να κάνει παντώς είδους παράνομη εργασία αναζητώντας έστω και απονεννοημένα μια καλύτερη ζωή, έχοντας πέσει θύμα εκμετάλλευσης πολλών μεσαζόντων. Ο ντόπιος με τη σειρά του τον εκμεταλλέυεται και τον χρηματοδοτεί και τον έχει στη δούλεψή του για να του κάνει όλες τις βρώμικες δουλειές. Εγώ, όσο κι αν έψαξα δεν είδα κανένα μετανάστη να αγοράζει τα κλεμμένα για προσωπική του χρήση. Είδα απλούς ΈΛληνες πολίτες να αγοράζουν. Οι "άλλοι" απλώς παρέχουν μια υπηρεσία μεσάζοντα, καλοπληρωμένη από τον ιδιώτη και υποστηριζόμενη από το κράτος (που χρόνια δεν έχει χέρια και κάνει τα στραβά μάτια).

Για την ιστορία, το ποδήλατό μου το βρήκα γιατί το ζήτησα από τους "εμπόρους"-μετανάστες δείχνοντας τη φωτογραφία του. Στο τέλος και μετά από μια αναζήτηση ...θησαυρού όπου ο ένας με έστελνε στον άλλο και με ένα σύστημα διασφάλισής τους για να μην τους πάω την αστυνομία, κάποιος ήρθε με μια φωτογραφία του ποδηλάτου μου στο κινητό του.

Ειλικρινά κάτω από άλλες συνθήκες θα φώναζα την αστυνομία, θα έκανα μήνυση, θα έκανα δήλωση κλοπής κλπ. Επειδή όμως έχω μακρά πείρα, και είναι το δεύτερο κλεμμένο ποδήλατο που βρίσκω στο "γκέτο" (2 στα τέσσερα δεν είναι και άσχημα έτσι;), και με βάση τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα δεν έχει κανένα νόημα μα κανένα νόημα να πάει κανεις στο δικαστήριο και να δικάσει έναν μετανάστη. Δεν είναι ηλλήμμένη απόφαση να ελεγχθεί αυτή ιστορία. Ο μετανάστης θα αφεθεί ελέυθερος μετά από λίγο καιρό (γιατί δεν υπάρχει χώρος στις φυλακές -ούτε στα κρατητήρια- και τους αφήνουν με την ...υπόσχεση ότι δεν θα το ξανακάνουν) και θα επιστρέψει στη ...δουλειά του μαζι με τους αλλους εκατοντάδες και πολαλασιαζόμενους που την κάνουν.

Επειδή ήδη το σεντόνι έχει γίνει ...πανώ δεν θα επεκταθώ παραπάνω εδώ αν και έχουμε πάρα πολλά να πούμε ακόμη.

Πιστεύω ότι όσοι έχουν τέτοιες εμπειρίες θα πρέπει να τις μοιραστουν. Αν θέλουμε να προσπαθήσουμε για μια λύση θα πρέπει πρώτα να ψηλαφίσουμε και να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος.

Σκληρό το μάθημα

Την κρίσιμη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας μπορούμε να την κατανοήσουμε με πολλούς τρόπους. Μπορούμε π.χ. να την αντιληφθούμε ως έκφραση και αναγκαία κατάληξη της κακής πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις κατά τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Επίσης, μπορούμε να την αντιληφθούμε ως αποτέλεσμα της διαφθοράς των πολιτικών και των συνδικαλιστικών συντεχνιών που συνεργάστηκαν αδιάντροπα και έπαιξαν άσχημα παιχνίδια προς ίδιον όφελος αλλά σε βάρος του ελληνικού λαού. Ακόμη, μπορούμε να την δούμε ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της γενικής διαφθοράς και του ευδαιμονισμού που κυρίεψε τους  Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι φταίει η ένταξή μας στην ευρωζώνη, παράλληλα με τους ανθέλληνες της Ευρώπης που ζηλεύουν την λεβεντιά μας. Τέλος, μπορούμε να δούμε την σημερινή κρίση ως νομοτελειακό αποτέλεσμα του καπιταλισμού.

Έχω την εντύπωση πως ο καλύτερος τρόπος, και πάντως ο πιο διδακτικός, είναι να δούμε την δραματική κατάσταση της χώρας μας ως ένα μάθημα, σκληρό βέβαια, για να εμπεδώσουμε την βασική αρχή της ζωής, δηλαδή, ότι αγαθά χωρίς κόπο δεν υπάρχουν. Οι αρχαίοι έλεγαν «τα αγαθά κόποις κτώνται» και οι αγγλοσάξωνες λένε «δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα». Αυτό το απλό, αλλά θεμελιώδες μάθημα εμείς δεν το καταλάβαμε ή το αγνοήσαμε πιστεύοντας ότι οι κουτόφραγγοι θα μας δανείζουν εσαεί.

Τα τελευταία σαράντα χρόνια απολαύσαμε αγαθά που ποτέ μας δεν είχαμε φανταστεί. Ποτέ, όμως, δεν αναρωτηθήκαμε από πού έρχονταν. Όταν οι καταχρεωμένες δημόσιες επιχειρήσεις έδιναν μεγάλες και αδικαιολόγητες αυξήσεις υπό την πίεση των συντεχνιών και με τις ευλογίες των αρμοδίων υπουργών, κανείς δεν ρώτησε από πού θα βγουν τα λεφτά. Όταν τριπλασιάστηκαν σχεδόν ο συντάξεις του ΤΕΒΕ το 1982, κανείς δεν ρώτησε πώς θα καλυφθούν τα ελλείμματα. Όταν δόθηκαν οι συντάξεις του ΟΓΑ για τον αγρότη και στη συνέχεια για την γυναίκα του αγρότη, κανείς δεν είπε ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για την κάλυψη του Οργανισμού.
Όταν , οι βουλευτές διόριζαν στο Δημόσιο γιούς, κόρες, ανήψια και βαφτισιμιούς των ψηφοφόρων τους  κανείς δεν είπε ότι το Δημόσιο είναι πλήρες και δεν χωράει άλλους.

Ασφαλώς είναι καλό να έχουν όλοι καλές αμοιβές, καλές συντάξεις, καλές θέσεις κ.λπ. Όμως, κάθε φορά που παίρνουμε  ευνοϊκές αποφάσεις για οικονομικά ασθενείς ομάδες  συμπολιτών μας είναι αναγκαίο να ξέρουμε από ποιες πηγές θα προέλθει η χρηματοδότηση. Οι πολιτικοί μας, ανυπόμονοι να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των πελατών τους αλλά και για εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία, δεν έθεσαν ποτέ αυτά τα απλά και απολύτως εύλογα ερωτήματα. Ο δανεισμός ήταν πολύ πιο απλή λύση.

Σήμερα μαθαίνουμε  με τον πιο σκληρό τρόπο ότι οι άφρονες πολιτικοί μας  έπαιζαν ένα πολύ άσχημο παιχνίδι σε βάρος μας. Τα λεφτά με τα οποία γλεντούσαμε τόσα χρόνια, δεν ήταν δικά μας. Θα τα πληρώσουμε τώρα και με τόκο, φυσικά. Το χειρότερο κακό αυτής της εφιαλτικής περιπέτειας  είναι ότι άλλοι απόλαυσαν τα δανεικά και άλλοι τα πληρώνουν τώρα. Από την σκληρή πραγματικότητα που ζούμε σήμερα απορρέει ένα απλό  βασικό  μάθημα, ότι δηλαδή τίποτα δεν αποκτάται χωρίς κόπο. Μ’ άλλα λόγια, η ευημερία προϋποθέτει δουλειά. Απορρέει, όμως και ένα δεύτερο, ότι η ζωή είναι άδικη. Αλλά αυτό είμαι βέβαιος ότι το ξέρατε.      


*Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Τα τύμπανα άρχισαν να χτυπούν...

Πριν από μερικούς μήνες αποτελούσε θέμα ταμπού και ακραίας καταστροφολογίας αλλά πλέον όλα αυτά που μερικοί έθαβαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ευχόμενοι να μην γίνουν, βλέπουν πως η κατάσταση προς τα εκεί οδηγείτε. Μεγάλα ειδησιογραφικά sites και εφημερίδες αρχίζουν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πια για την έφλεκτη κατάσταση της Ευρώπης. Παρακάτω παρατίθονται μερικά από τα δημοσιεύματα:

Έτοιμη για στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη η Βρετανία

Για "παν ενδεχόμενο" προετοιμάζονται οι βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις, με τον επικεφαλής τους να παρουσιάζει τη χώρα ως "προστάτη" των Ευρωπαίων Συμμάχων. "Η κρίση στην Ευρωζώνη δημιουργεί στρατιωτικό κίνδυνο", προειδοποιεί

Λίγο μετά το δημοσίευμα των New York Times, περί επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή και ανάληψης της εξουσίας από τον στρατό, ένα νέο δημοσίευμα, βρετανικό αυτή τη φορά, κάνει λόγο για στρατιωτική επέμβαση ελέω οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Telegraph, ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Βρετανίας, σερ Ντέιβιντ Ρίτσαρντ, προειδοποιεί για "στρατιωτικό κίνδυνο" σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ και κοινωνικών αναταραχών, που "μοιραία θα ακολουθήσουν".

"Οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων στη Βρετανία προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν ένοπλες εξεγέρσεις, εξετάζοντας σενάρια στρατιωτικών παρεμβάσεων στην πολιτική τόσο στη Βρετανία, όσο και στο πολιτικό προσκήνιο των συμμάχων της, ελέω οικονομικής κρίσης και ενδεχόμενης παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης", αναφέρει.

Σημειώνεται, πως οι βρετανικοί σχεδιασμοί είδαν το φως της δημοσιότητας, μετά την αποκάλυψη από την Daily Telegraph απόρρητου εγγράφου προς τις βρετανικές πρεσβείες των κρατών μελών της Ευρωζώνης, με το οποίο καλούνταν να προετοιμαστούν για το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, κίνδυνος ορατός πλέον για πολλούς πολιτικούς ηγέτες.

Ο σερ Ρίτσαρντ, σε δηλώσεις του σήμερα Πέμπτη, χαρακτήρισε τον εν λόγω κίνδυνο "τη μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα της Βρετανίας και των συμφερόντων της ανά τον κόσμο".

"Δηλώνω ξεκάθαρα, πως ο μεγαλύτερος στρατηγικός κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η Βρετανία, δεν είναι στρατιωτικός αλλά οικονομικός. Στόχος κάθε χώρας και της κυβέρνησής της πρέπει να είναι η οικονομία. Καμία χώρα δεν μπορεί να υπερασπιστεί εαυτόν σε περίπτωση χρεοκοπίας", πρόσθεσε.

Όπως είπε ο ίδιος, στόχος της ομιλίας του ήταν, να προκαλέσει προβληματισμό στις χώρες της Ευρώπης, για το κατά πόσο μπορούν να υποστηρίξουν και να διασφαλίσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους.

"Τι επιρροή μπορεί να έχει η δημοσιονομική κρίση και κατά συνέπεια η αργή εξυγίανση στα ευρωπαϊκά αμυντικά συστήματα;", διερωτήθηκε.

http://news247.gr/kosmos/diethnis-politiki/etoimh_gia_stratiwtikh_epemvash_sthn_eyrwph_h_vretania.1538063.html

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/defence/8957513/Eurozone-crisis-poses-military-risk-warns-defence-chief-General-Sir-David-Richards.html

"Ο δρόμος της δραχμής καταλήγει σε πραξικόπημα"

"Ένα Σάββατο βράδυ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, μετά από εβδομάδες φημών, θα ανακοινώσει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή. Την εξουσία τότε, θα αναλάβει ο στρατός..." Τάδε έφη δημοσίευμα των New York Times
 

Για την επιβεβαίωση του "χειρότερου εφιάλτη της Ευρώπης" κάνει λόγο ο συντάκτης της αμερικανικής εφημερίδας, που περιγράφει την πορεία επιστροφής της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα των New York Times, η επιστροφή στη δραχμή θα πυροδοτήσει μία σειρά δυσάρεστων γεγονότων για την Ελλάδα, όπως η κατάληψη της εξουσίας από τον στρατό.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "δεν θα είναι μία συνηθισμένη Δευτέρα αυτή που θα ακολουθήσει".

"Οργισμένοι πολίτες θα στριμώχνονται σε ουρές στις τράπεζες, για να αποσύρουν τις καταθέσεις από τους 'παγωμένους' λογαριασμούς τους. Η αξία της δραχμής θα είναι κατά 60% μικρότερη σε σχέση με το ευρώ και οι τιμές, σε όσα καταστήματα ανοίξουν, θα εκτιναχθούν σε επίπεδα ρεκόρ".

"Σύντομα, η γραμμή χρηματοδότησης προς την Ελλάδα θα διακοπεί, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να κηρύξει πτώχευση".

"Και καθώς η χώρα θα βυθίζεται στο χάος, την εξουσία θα καταλάβει ο στρατός", συμπληρώνει.

Εν συνεχεία, ο αρθρογράφος σημειώνει, ότι αυτή η τρομακτική αλληλουχία καταστάσεων μπορεί να μην συμβεί ποτέ, ο κίνδυνος όμως τόσο για την Ελλάδα, όσο και για οποιαδήποτε άλλη αδύναμη οικονομία της Ευρώπης, να αποχωρήσει από την Ένωση δεν πρέπει να αποκλείεται.

Και ήταν αυτός ακριβώς ο κίνδυνος, που οδήγησε τους 26 εκ των 27 ηγετών των κρατών μελών της Ευρωζώνης, να συμφωνήσουν την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες, στην υιοθέτηση αυστηρότερων μέτρων, για την παρακολούθηση της δημοσιονομικής πορείας των χωρών.

Επισήμως, οι "φύλακες" του κοινού νομίσματος αρνούνται να αναφερθούν "φωναχτά" στην πιθανότητα εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη, ενώ ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, τοποθετήθηκε επί του θέματος λέγοντας πως "δεν είναι συνετό, να δημιουργούνται υποθετικά σενάρια και σχέδια, απίθανο να συμβούν στην πραγματικότητα".

"Την ίδια στιγμή όμως, οικονομικοί αναλυτές αλλά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο εξόδους της Ελλάδας από την Ευρωζώνη", προσθέτει ο αρθρογράφος.

Στο δημοσίευμα, γίνεται ακόμη αναφορά στην απόσυρση δισεκατομμυρίων ευρώ καταθέσεων από τις τράπεζες, με μόνο το διάστημα Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου να "σηκώνουν" 14 δισ. ευρώ, με αποκορύφωμα τις ημέρες που μεσολάβησαν από την προαναγγελία του δημοψηφίσματος έως την επιλογή του νέου πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου και την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.

"Ελπίζω να μην συμβεί, αλλά ας είμαστε προετοιμασμένοι"

Μία από τις πιο αναλυτικές μελέτες επί του θέματος, έχει εκπονηθεί από τον Οικονομολόγο και καθηγητή σε Πανεπιστήμιο της Λιλ. Έρικ Ντορ.

Στο σύγγραμμά του με τίτλο "Αποχωρώντας από την Ευρωζώνη: Ο οδηγός ενός χρήστη" ο οικονομολόγος σημειώνει το αυτονόητο, πως η ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, συνεπάγεται το αυτόματο "πάγωμα" των τραπεζικών καταθέσεων.

Προκειμένου να εμποδίσουν τους πανικόβλητους Έλληνες από την εκταμίευση των χρημάτων τους και τη μεταφορά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, οι μεταφορές θα έχουν σταματήσει και καθώς με τη νέα ισοτιμία, το νόμισμα θα χάσει την αξία του, οι καταθέσεις θα παραμένουν "παγωμένες".

Οι ιδιοκτήτες καταστημάτων θα είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τα υποτιμημένα ευρώ, έως ότου τυπωθεί το εθνικό νόμισμα της χώρας, με την Ελλάδα να μετατρέπεται στην ουσία σε έναν "οικονομικό ζητιάνο".

Για τους τουρίστες, η Ελλάδα θα είναι παράδεισος ευκαιριών, όμως για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμα και τα ταξίδια εσωτερικού θα είναι "όνειρο".

"Ελπίζω να μην συμβεί. Όμως, καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι", καταλήγει ο κ. Ντορ.

http://news247.gr/oikonomia/oikonomika/o_dromos_ths_draxmhs_katalhgei_se_praksikophma.1536109.html

http://www.nytimes.com/2011/12/13/business/global/a-greek-what-if-draws-concern-dropping-the-euro.html?ref=landonjrthomas&pagewanted=all

Αμερικανός A/ΓΕΕΘΑ: "Έρχεται πόλεμος στην Ευρώπη λόγω ευρώ"!

Σε πρωτοφανείς δηλώσεις για μετατροπή της ευρωζώνης ή και της Ε.Ε. σε ένα τεράστιο πεδίο μάχης ανάλογο με αυτό του Β'Π.Π. ή -στην καλύτερη περίπτωση- για δημιουργία ενός σκηνικού που θα χαρακτηρίζεται από εσωτερική βία και συνοριακές συγκρούσεις, προχώρησε ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης των ΗΠΑ, ο Αρχηγός του Μικτού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός Martin Dempsey.

Η ζοφερή πρόβλεψη για αυτά που πρόκειται να συμβούν στην Ευρώπη, έχουν δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή, αφού δεν βγαίνουν από το στόμα κάποιου τυχαίου, αλλά από τον ηγέτη της ισχυρότερης πολεμικής μηχανής παγκοσμίως, ο οποίος έχει στην διάθεσή του, εκτός των άλλων και τεράστια επιτελεία ειδικών αναλυτών...

«Η ευρωζώνη βρίσκεται προ μεγάλου κινδύνου. Μας απασχολεί εξαιρετικά το γεγονός ενός υγιούς και βιώσιμου ευρώ γιατί κατά κάποιο τρόπο είμαστε και εμείς εκτεθειμένοι σε αυτό, αλλά γιατί επίσης ένα μη βιώσιμο ευρώ έχει τη δυναμική να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, διεθνικές συγκρούσεις και διάλυση της ΕΕ, η ενότητα της οποίας σφυρηλατείται εδώ και τόσα χρόνια», δήλωσε ο στρατηγός Dempsey μετά το πέρας της συνάντησης κορυφής των ηγετών της ΕΕ εχθές Παρασκευή.

Το να φτάσει ο Αμερικανός Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων να προβεί σε προβλέψεις πρόκλησης πολεμικών συγκρούσεων για ένα θέμα οικονομικής φύσης και δη ευρωπαϊκό προβλέποντας σε περίπτωση που το ευρώ δε θα καταφέρει να σταθεροποιηθεί, τη διάλυση της ΕΕ και εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές στο ευρωπαϊκό έδαφος, σημαίνει πολλά: Σημαίνει καταρχήν, ότι υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις στο παρασκήνιο τα οποία αγνοούνται.

Συμβαίνουν πράγματα τα οποία σπρώχνουν την ευρωζώνη προς την άβυσσο, όχι της δημοσιονομικής αποτυχίας, αλλά προς τον όλεθρο του πολέμου. 

Ποτέ στο παρελθόν Αμερικανός στρατιωτικός και μάλιστα της εμβέλειας του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ  δεν είχε κάνει δηλώσεις για κάτι που στο τέλος είναι εσωτερική υπόθεση της Ευρώπης.

Η αναφορά ενός τόσο σημαίνοντος προσώπου για ένα γενικευμένο ρεύμα κοινωνικών αναταραχών και επανάληψης των διεθνικών συγκρούσεων στην Ευρώπη σημαίνει πως αυτό που επιχειρεί να προβλέψει ο ίδιος μπορεί και να πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, διαστάσεις οι οποίες θα απειλήσουν τη σταθερότητα σε όλη στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Παράλληλα, τόσο οι διαδηλώσεις στη Ρωσία και οι δηλώσεις Πούτιν ότι πίσω από αυτές κρύβεται αμερικανικός «δάκτυλος» συνθέτουν  ένα ιδιαίτερο σύνθετο και δύσκολο στην εξέλιξή του σκηνικό. Οι διαφορές της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ για την αντιπυραυλική ζώνη, οι χθεσινές δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων ότι τυχόν εισδοχή της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ μπορεί να σημάνει και πόλεμο, θέτουν τα όσα ελέχθησαν από τον Αμερικανό στρατηγό κάτω από ένα νέο πλαίσιο. Αυτό της πυριτιδαποθήκης που μπορεί να θυμίζει η Ευρώπη σε λίγο καιρό.

Υπάρχει βέβαια πάντα το ενδεχόμενο ο Αμερικανός στρατηγός να προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα πάνω στο οποίο θα στηριχθούν οι νέοι σχεδιασμοί των ΗΠΑ, καθώς η οικονομία της υπερδύναμης μαστίζεται σφόδρα και ο Barack Obama έχει αποτύχει να τη θέσει σε τροχιά ανάπτυξης και όλοι φανταζόμαστε αλλά φοβουμαστέ να ομολογήσουμε για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Το θέμα είναι τι κάνουμε στην Ελλάδα για τις Ένοπλες Δυνάμεις, τον μοναδικό οργανισμό, την μοναδική κρατική οντότητα που λειτουργεί ακόμα σε ανεκτά επίπεδα: Η πολιτική ηγεσία, από οποιοδήποτε κόμμα και αν προέρχεται, τις ρίχνει στην απόλυτη ένδεια, τις καταδικάζει να στερούνται αξιοπρέπειας, τις συκοφαντεί με συνθηματολογία περασμένων δεκαετιών. Και αφήνει την χώρα, εν τέλει, απροστάτευτη...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr  

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=29268&Itemid=139

Τετέλεστε...

Είναι πια σαφές ότι μόνο με θαύμα δεν θα αποφύγουμε την χρεοκοπία. Είτε ανεξέλεγκτη είναι αυτή είτε υπό έλεγχο το θέμα είναι πως οι Έλληνες πολίτες στο σύνολό τους θα υποστούν τραγικές απώλειες στα εισοδήματά τους και στο βιωτικό τους επίπεδο.

Μερικοί λένε πως θα γυρίσουμε στη δεκαετία του 1960 αλλά δεν είναι έτσι. Στη δεκαετία του 1960 δεν είχαμε δάνεια, πιστωτικές, φοροκαταιγίδες, υπέρογκους λογαριασμούς ΔΕΚΟ, υψηλό κόστος διαβίωσης. Τώρα δυστυχώς για εμάς οι περισσότεροι έχουν έστω ένα δάνειο το οποίο και απομιζά πια ένα σημαντικό κομμάτι του εισοδήματός τους.

Τι θα συμβεί λοιπόν τους επόμενους μήνες:

Οι ΔΥ υπάλληλοι ήδη απόλεσαν το 50% του μισθού τους. Στον ιδιωτικό τομέα γίνεται σφαγή για μια θέση των 800 ευρώ. Το ρευστό που κινείται στην αγορά είναι το χρήμα που εισήλθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι από τον τουρισμό.

Συνεπώς το Νοέμβριο είτε πάρουμε είτε δεν πάρουμε τη δόση, κανένας δεν θα έχει χρήματα για τις πρωταρχικές του ανάγκες πόσο μάλλον για να πληρώσει τα έκτακτα μέτρα. Όσοι έχουν αποταμιεύσεις αναγκαστικά θα τις χρησιμοποιήσουν για τις ζωτικές τους ανάγκες και κατόπιν για την πληρωμή των λογαριασμών. Λογικά θα υπάρξουν καθυστερήσεις στις πληρωμές των ΙΥ και πιθανότατα σε πολλούς οργανισμούς του Δημοσίου λόγω της επ' αορίστου απεργίας του ΗΔΙΚΑ ΑΕ εταιρίας ημικρατικής που είναι υπεύθυνη για την αποστολή των μισθοδοσιών και συντάξεων αρκετών ταμείων και νοσοκομείων. Το μείγμα θα είναι αρκετά εκρηκτικό αν συνδιάσει κανείς τα εξελισσόμενα δεδομένα στον τραπεζικό κλάδο όπου πιθανότατα η έλλειψη ρευστότητας θα προξενήσει σημαντικά προβλήματα.

Τον επόμενο χρόνο λογικά όλοι οι μισθωτοί θα αγωνίζονται να ζήσουν, είτε υπό το ευρώ με τραγικά χαμηλούς μισθούς επιπέδου 500 ευρώ μεικτά, είτε υπό άλλο νόμισμα υποτιμημένο κατά τουλάχιστον 60% έναντι του ευρώ. Αυτοί που θα επιζήσουν είναι οι εξαγωγείς και ο τουριστικός κλάδος, οι οποίοι θα συνεχίσουν να αντλούν χρήματα σε Original Ευρώ. Με λίγα λόγια οι μικρομεσαίοι θα "πεθάνουν" οικονομικά και οι "μεγάλοι" θα συνεχίσουν να επιχειρούν υπό τις ίδιες ή ακόμα και καλύτερες συνθήκες απ' ότι στο παρελθόν.

Δυστυχώς αυτοί που έστησαν αυτό το σκηνικό των τελευταίων 2 ετών και που πόνταραν στη χρεοκοπία κερδίζουν και στις 2 περιπτώσεις. Και στην ύφεση αλλά και στη χρεοκοπία. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγει χωρίς απώλειες ο απλός πολίτης που αναγκαστικά κάθισε στο στημένο τραπέζι του πόκερ που έστησαν κάποιοι για δικό τους κέρδος.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαια ο νεο-Έλληνας θα ασχολείτε με πόσα παίρνει ο διπλανός του, με το ότι φταίει για όλα ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, με τους ταρίφες, με τους ηλικιωμένους που συνεχίζουν και ζουν κλπ κλπ κλπ. Αυτός είναι ο νεο-Έλληνας και αυτά του αξίζουν δυστυχώς. Ο νεο-Έλληνας δεν έχει καμία σχέση με τους Έλληνες του παρελθόντως.

Είναι η οικονομία των Παπούα το νέο μοντέλο για την Ελλάδα;

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα τρέχει έναν εξαντλητικό μαραθώνιο με στόχο την εξυπηρέτηση του χρέους της και τη μείωση των ελλειμμάτων της. Μισθοί και συντάξεις κόβονται, έμμεσοι φόροι αυξάνονται, έκτακτες εισφορές επιβάλλονται, η ανεργία απογειώνεται, τα εισοδήματα και οι καταθέσεις μειώνονται, ενώ η συρρίκνωση του ΑΕΠ είναι τόσο μεγάλη που κατατάσσει τη χώρα στη 212η χειρότερη θέση μεταξύ των 215 κρατών του κόσμου.

Έχοντας πλέον γίνει απ' όλους κατανοητό και παραδεκτό πως το χρέος θα παραμείνει, στην καλύτερη περίπτωση, δυσβάσταχτο για πολλά χρόνια και με το πρόβλημα της εξυπηρέτησης του να επιδιώκεται να λυθεί μέσω των δύο πακέτων 'διάσωσης', από τα οποία το δεύτερο συμπεριλαμβάνει και μέτρα εθελοντικής αναδιάρθρωσης, το βάρος μοιάζει να πέφτει όλο και περισσότερο σε μια, πάση θυσία, προσπάθεια επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύεται πως η χώρα θα οχυρωθεί απέναντι σε κάθε μελλοντική εξωτερική απειλή, ακόμη και αν αυτή μεταφραστεί σε άρνηση της τρόικας να προχωρήσει στην καταβολή μίας δόσης κάτι που θα οδηγούσε μοιραία σε πτώχευση.

“Αν περάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα, αν τα έξοδα του κράτους είναι λιγότερα από τα έσοδα του, τότε θα είμαστε αυτόνομοι, θα έχουμε πάρει τη μοίρα μας στα δικά μας χέρια, θα μπορούμε ό,τι και αν γίνει να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και να αποφύγουμε τα χειρότερα ακόμη και αν μας εγκαταλείψουν οι εταίροι μας”, είναι η νέα πολιτική φωνή που προωθείται ως η συνετότερη.

Είναι, όμως, πράγματι έτσι;

Κατ' αρχήν και σύμφωνα με ανεξάρτητες εκθέσεις διεθνών τραπεζών και οικονομικών ιδρυμάτων, με τη δυναμική της ελληνικής κρίσης να ενισχύεται, η όποια προσπάθεια περαιτέρω δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων θα επιφέρει ό,τι και οι προηγούμενες προσπάθειες, δηλαδή περισσότερη ύφεση. Αυτό συνεπάγεται περισσότερο απ' όσα δεινά έχουμε βιώσει μέχρι στιγμής κάτι που θα κάνει την ελληνική οικονομία ακόμη πιο αδύναμη και που θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία ακόμη πιο κοντά στα όρια της και πιθανόν πέρα από αυτά.

Κατά δεύτερον, μετά το Γολγοθά για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ακολουθεί αυτός για τη διατήρηση του κάτι που θα δημιουργήσει την ανάγκη για μία παρατεταμένη, σχεδόν μόνιμη, περίοδο λιτότητας η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα μειώσει ακόμη περισσότερα τα κρατικά έσοδα και θα δημιουργήσει την ανάγκη για περαιτέρω εισπρακτικά μέτρα, όταν κάτι τέτοιο θα είναι, πια, πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί τόσο για πρακτικούς όσο για και πολιτικούς λόγους.

Τρίτον, οι κίνδυνοι από το διεθνές περιβάλλον της Ελλάδας δεν πρόκειται να υποχωρήσουν αν και εφόσον η ίδια έχει περάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα. Μία ενδεχόμενη ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση, μία διεθνής ύφεση, μία σημαντική αύξηση των τιμών πετρελαίου, μία κρίση πτώχευσης ευρωπαϊκών κρατών ή του ευρωπαϊκού νομίσματος ή μία μεγάλη αύξησης στις τιμές τροφίμων και εμπορευμάτων θα επηρεάσουν άμεσα την Ελλάδα και θα κάνουν εξαιρετικά δύσκολη τη διατήρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων και πολύ πιθανή την επιστροφή σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να δούμε πώς το εξωτερικό περιβάλλον επηρεάζει μία χώρα με πλεονάσματα και αρκεί να κοιτάξουμε το παράδειγμα της Βουλγαρίας για να καταλάβουμε αυτή τη σχέση, καθώς ενώ η χώρα σημείωνε δημοσιονομικό πλεόνασμα για πέντε συνεχή έτη μεταξύ 2005-2009, πέρασε σε έλλειμμα μεγαλύτερο του 4% το 2010 εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής και χρηματοοικονομικής κρίσης. Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των αναπτυγμένων και αναδυόμενων κρατών αύξησαν θεαματικά τα ελλείμματα τους στη σκιά της πρόσφατης κρίσης, γεγονός που επιβεβαιώνει πως οι διεθνείς πιέσεις μπορούν να εκτροχιάσουν δημοσιονομικά ακόμη και τις ισχυρότερες οικονομίες, πόσο μάλλον μία από τις πλέον ασθενείς.

Τέταρτον, ακόμη και αν η Ελλάδα καταφέρει να περάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα αυτό δε θα αλλάξει το γεγονός ότι θα εξακολουθεί να καταγράφει δημοσιονομικό έλλειμμα και θα χρειάζεται διεθνή βοήθεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Αν για τον οποιαδήποτε λόγο η χώρα προχωρήσει σε πτώχευση, τότε το σοκ που θα δεχτεί η οικονομία τόσο από το εξωτερικό περιβάλλον όσο και από το εσωτερικό της, είναι εξαιρετικά πιθανό να τη σπρώξει πάραυτα και εκ νέου σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς (τότε το μικρότερο, ίσως, από τα προβλήματα της) και μάλιστα αυτή τη φορά με ελάχιστη πιθανότητα γρήγορης επιστροφής στην προ πτώχευσης κατάσταση. Με άλλα λόγια, είναι πάρα πολύ αμφίβολο πως το πρωτογενές πλεόνασμα θα προστατεύσει την Ελλάδα στην περίπτωση που την εγκαταλείψουν οι εταίροι της.

Πέμπτον, διεθνείς εκθέσεις φανερώνουν πως η πιθανότητα πτώχευσης υπό το βάρος του χρέους αυξάνεται και δε μειώνεται όταν η χώρα περνά σε πρωτογενή πλεονάσματα, ακριβώς γιατί γίνεται πολύ δύσκολο για τους πολιτικούς να πείσουν τους πολίτες για την ανάγκη συνέχισης της λιτότητας όταν αυτή είναι, πλέον, δεδομένο πως έχει ως μοναδικό στόχο την πληρωμή των δανειστών. Έτσι, ενώ σήμερα οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για τη λήψη νέων μέτρων την ανάγκη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος ώστε η χώρα να μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις ό,τι και αν συμβεί, μετά την επίτευξη αυτού του στόχου, αυτό το πολύ ισχυρό επιχείρημα δε θα υφίσταται πλέον.

Πέρα από όλους τους παραπάνω αλλά και άλλους λόγους, ωστόσο, που φανερώνουν πως η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος δεν εγγυάται τη λύση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας αλλά ούτε και τη βελτίωση της, η σημαντικότερη απόδειξη γι' αυτό ίσως είναι η οικονομική κατάσταση των κρατών που έχουν ήδη πρωτογενή και δημοσιονομικά πλεονάσματα. Με βάση τα στοιχεία του 2010, από τα 215 κράτη του κόσμου μόλις 45 βρισκόταν σε αυτήν την 'ευλογημένη' κατηγορία και τα 41 από αυτά συγκαταλέγονται στις αναδυόμενες ή υπό ανάπτυξη χώρες.

Έτσι, στη θέση που επιδιώκει να φτάσει η Ελλάδα (και ακόμη καλύτερη με βάση τους αριθμούς) ως προς τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, βρίσκονται ήδη η Ζιμπάμπουε, η Τόνγκα, η Αγκίλλα, το Ουζμπεκιστάν, το Ταζικιστάν, το Περού, η Παραουγάη, η Βολιβία, το Τουρμεκινστάν, το Ιράν, η Λιβύη η Παπούα – Νέα Γουινέα και άλλες όχι και τόσο αναπτυγμένες χώρες. Αυτό δε συνεπάγεται, βέβαια, πως η οικονομίες αυτών των κρατών είναι ισχυρές, ούτε βέβαια ότι είναι οχυρωμένες απέναντι τους διεθνείς κινδύνους.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την οικονομία των Παπούα: το δημοσιονομικό της πλεόνασμα κυμαίνεται περίπου στο 0,70% του ΑΕΠ, η ανεργία στο 1,8%, το δημόσιο χρέος είναι μόλις 26% του ΑΕΠ ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ κυμαίνονται στο 7%. Τα στοιχεία αυτά φαντάζουν ονειρικά και είναι σίγουρο πως η Ελλάδα θα 'σκότωνε' για να τα κάνει δικά της. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Παπούα διαμορφώνεται στα 2500 δολάρια κάτι που καθιστά τους κατοίκους της χώρας πάμπτωχους.

Είναι καλό, λοιπόν, όσο οι προσπάθειες μας εστιάζουν στη θεαματική μείωση των ελλειμμάτων η προσοχή μας να στρέφεται στην αποφυγή της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων, της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας και της καταστροφικής συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας. Ειδάλλως, όταν θα έρθει η πολυπόθητη στιγμή που οι πολιτικοί της χώρας θα πανηγυρίσουν την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, θα έχει πολύ μικρότερη σημασία απ' όσο θα έχουν πιστέψει αλλά και θα έχουν μείνει πολλοί λίγοι πολίτες 'όρθιοι' για να το γιορτάσουν μαζί τους.


Πάνος Παναγιώτου 
Επικεφαλής Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
XrimaNews.gr , GSTA/EKTA, WTAEC Ltd

Βρώμικος εμφύλιος πόλεμος

“Η Ευρωζώνη μοιάζει με ένα κλουβί ερμητικά κλειστό, στο οποίο έχουν τοποθετηθεί άγρια σαρκοβόρα θηρία και αδύναμα μηρυκαστικά – συνολικά δεκαεπτά. Το κλουβί αυτό δεν διαθέτει έξοδο κινδύνου, ενώ τα ζώα εντός του είναι εκτεθειμένα στις ορέξεις όλων των υπολοίπων θηρίων του εξωτερικού κόσμου – αφού ένα σαρκοβόρο της Ευρωζώνης δημιούργησε μόνο του επικίνδυνες ρωγμές, μετά από την επίσημη πρόσκληση φύλαξης του κλουβιού του, από τους «λύκους» του  ΔΝΤ – οι οποίοι εισέβαλλαν μάλλον αιτιολογημένα” (H.D.)

Είναι προφανές ότι, οι τελευταίες δηλώσεις της Γερμανικής κυβέρνησης σχετικά με τη χρεοκοπία της χώρας μας (έχουμε την άποψη ότι, δυστυχώς και σε αυτή τη χώρα, η κυβέρνηση και οι πολίτες ανήκουν σε δύο διαφορετικά, αντίπαλα στρατόπεδα), καθώς επίσης με την δήθεν σχεδιαζόμενη, εθελούσια φυσικά έξοδο της από την Ευρωζώνη, έχουν προκαλέσει αφενός μεν την ολοκληρωτική «απορρύθμιση» της Ελλάδας (φαίνεται ότι τίποτα πλέον δεν λειτουργεί στη χώρα μας),αφετέρου τη μετάδοση της κρίσης χρέους στον υπόλοιπο «Νότο» – αφού η Ιταλία αναγκάσθηκε να πληρώσει επιτόκιο 5,6% για τα πενταετή ομόλογα που εξέδωσε, ενώ η Γαλλία δέχεται μεγάλη επίθεση στις τράπεζες της (η μέθοδος επίθεσης φαίνεται να έχει αλλάξει εδώ, αφού προηγούνται οι τράπεζες αντί του κράτους). 

Επειδή δεν μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι, πρόκειται για λανθασμένες ενέργειες ενός άπειρου υπουργού οικονομικών, όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη («η καγκελάριος τράβηξε το αυτί του αντικαταστάτη της», μας ενημερώνουν τα γερμανικά ΜΜΕ!), έχουμε την άποψη πως κάτι άλλο «κρύβεται» πίσω από τα «σφάλματα» του Γερμανού – εάν δεν αποτελούν τους συνήθεις εκβιασμούς της πάντοτε εκδικητικής Γερμανίας, με σκοπό την «απόσυρση» της Ελλάδας από τη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων (υπολογίσθηκαν πρόσφατα από γνωστό Γάλλο οικονομολόγο στα 560 δις €).

Πάντως είναι μάλλον δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι, η κλιμάκωση των πιέσεων συνέπεσε τυχαία με το ξεκίνημα της δίκης του Διστόμου στη Χάγη – ενώ φαίνεται να ανησυχούν πολύ περισσότερο από εμάς οι Η.Π.Α., αφού η κρίση της ζώνης του Ευρώ μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημίες στην ήδη καταπονημένη οικονομία τους (προβλέπεται πάντως κατάρρευση των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, καθώς επίσης επίθεση της Κίνας στο δολάριο).

Όσον αφορά τώρα την ηγεσία της Ευρώπης, δυστυχώς επιβεβαιώθηκε απόλυτα αυτό που είχαμε ήδη αναφέρει, μετά τις «αποφάσεις» του Ιουλίου:

“Το σχέδιο των ηγετών της Ευρωζώνης, σύμφωνα με το οποίο θα μεταλλασσόταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε μία οικονομική διακυβέρνηση της ένωσης, μάλλον οφείλει να ενταφιαστεί - μετά τα αποτελέσματα της τελευταίας συνόδου κορυφής. Πάνω από δέκα φορές μέχρι σήμερα έχουν ασχοληθεί οι Βρυξέλες με την κρίση χρέους και δανεισμού. Κάθε φορά οι συμμετέχοντες ισχυρίζονταν ότι θα έκαναν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα του Ευρώ – κάθε φορά η επόμενη ημέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Η ευρωπαϊκή «κουστωδία» (ο «περιπλανώμενος θίασος», οι γυμνοί βασιλιάδες-πιόνια των αγορών) προτείνει συνεχώς ηρεμιστικά, τα οποία όμως λειτουργούν ως διεγερτικά, «ντοπάροντας» τις αγορές”.

Κλείνοντας την εισαγωγή μας, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε εδώ τους κινδύνους των ευρωπαϊκών τραπεζών, με βάση τα δικά τους ληξιπρόθεσμα ομόλογα, τα οποία υπολογίζοντα στα 4 τρις € μόνο για τους επόμενους 12 μήνες. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ομόλογα δανεισμού ορισμένων ευρωπαϊκών τραπεζών

Τράπεζα	2011	2012	2013-2021	Σύνολο ομολ.*
Banco Santander	5,50	37,00	117,40	177,80
Banco Bilbao	4,50	11,50	64,00	90,30
Deutsche Bank	28,40	53,50	136,00	363,70
Commerzbank	164,2	212,7	257,70	859,00
BNP Paribas	56,80	66,90	106,40	338,80
Societe General	16,50	35,20	96,10	183,40
Intesa Sanpaolo	9,60	26,60	125,60	169,50
Unicredit	10,50	42,60	145,60	221,70

* Όλα τα ομόλογα που οφείλει η τράπεζα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που λήγουν μετά το 2021    

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος      

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, μόνο η γερμανική τράπεζα Commerzbank έχει ληξιπρόθεσμα ομόλογα για το 2011 ύψους 164,2 δις € και για το 2012 σχεδόν 213 δις €. Δηλαδή, μόνο στα δύο αυτά έτη οφείλει να πληρώσει περί τα 377 δις € στους δανειστές της - ένα ποσόν που ξεπερνάει το συνολικό χρέος της Ελλάδας.

Ακριβώς για το λόγο αυτό έχουν αυξηθεί τα CDS των τραπεζών, (από μηδενικά το 2007 στις 450 περίπου μ.β. σήμερα), ενώ το ΔΝΤ έχει αναφέρει «πρόβλημα» κεφαλαιακής επάρκειας ύψους 200 δις € για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος θα βοηθήσει ποιόν λοιπόν, εάν ακολουθήσει μία νέα ύφεση, ανάλογη με αυτήν του 2008; Οι υπερδανεισμένες τράπεζες τα υπερχρεωμένα κράτη;

Επομένως, δεν είναι καθόλου «έξυπνο» να διασύρεται η Ελλάδα – πόσο μάλλον να εκβιάζεται να χρεοκοπήσει, ανοίγοντας στην κυριολεξία τους ασκούς του Αιόλου για ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα - το οποίο όχι μόνο νοσεί σοβαρότατα, αλλά κινδυνεύει να καταστραφεί εντελώς. Ακόμη περισσότερο, όταν ένα ενδεχόμενο συμβάν στη χώρα μας θα κόστιζε στην ΕΚΤ πάνω από 110 δις € - με αποτέλεσμα να αναγκαζόταν η Ευρωζώνη να αυξήσει άμεσα τα κεφάλαια της κεντρικής της τράπεζας (μόλις περί τα 10 δις € σήμερα), αφού προφανώς δεν γίνεται να χρεοκοπήσει.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Πηγή: www.banksnews.gr

Με ποιούς είναι τελικά το χρηματιστήριο;

7,98% ανέβηκε χθες ο Γενικός Δείκτης, 17% οι τράπεζες. Εκτόξευση που οι «ειδικοί» αποδίδουν στις εξαγγελίες της κυβέρνησης μετά το πολύωρο υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης.

Έχει ξαναγραφτεί πως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα το Κεφάλαιο πολεμάει τον πολίτη (βλέπε τα άρθρα έξω από τα δόντια και οι μισθωτοί πληρώνουν τις αμαρτίες των επιχειρήσεων) και πως ο μηχανισμός του ΔΝΤ έχει δημιουργηθεί και εγκατασταθεί στην Ελλάδα για να προστατέψει τις τράπεζες και άλλες 50 οικογένειες.

Στο μεταίχμιο αυτής της ιστορίας βρίσκεται ο μικροκαταθέτης, ο μικροεπιχειρηματίας και ο μεσαίος επιχειρηματίας ο οποίος παίζοντας "δίφραγκα" στο χρηματιστήριο και έχοντας μερικές χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις νομίζει πως του φταίνε οι δημόσιοι, οι συνταξιούχοι, οι αλλοδαποί, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι κλπ. Δεν έχει καταλάβει ακόμα πως οι Αγοραστές πρώτο αυτόν θέλουν να εξαλέιψουν για να αγοράσουν το "μαγαζάκι" του κοψωχρονιά. Απλά όλοι οι προαναφερθέντες (μισθωτοί) θα είναι ουσιαστικά ο μοχλός των Αγοραστών που θα ανατρέψει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις λόγω της έλλειψης ρευστότητας. Ο μισθωτός πια θα παλεύει να σώσει το σπίτι του και να έχει φαγητό για το σπίτι του. 

Τί σημαίνει λοιπόν αυτή η άνοδος στο χρηματιστήριο; Ότι το καλύτερο γιατρικό για το Χρηματιστήριο είναι να βγαίνει ο κ. Βενιζέλος και να ανακοινώνει ψαλίδι στους μισθούς και άλλα επώδυνα μέτρα;

Τα στρατόπεδα τελικά στήθηκαν και το τοπίο μοιάζει πια να ξεκαθαρίζει.

Έξω από τα δόντια...

''…Δώσε μου δημόσια έργα, για να παριστάνω τον κατασκευαστή …Δώσε μου παραγγελίες, για να παριστάνω τον προμηθευτή …Δώσε μου μια τράπεζα, για να παριστάνω τον τραπεζίτη …Δώσε μου ένα διυλιστήριο, για να παριστάνω τον πετρελαιά …Δώσε μου σταθμούς ανεφοδιασμού οχημάτων στην εθνική οδό, για να παριστάνω τον βενζινά …Δώσε μου τη ΔΕΗ, να παριστάνω τον ηλεκτροπαραγωγό …Δώσε μου Ξενία, για να παριστάνω τον ξενοδόχο …Δώσε μου ένα καζίνο, για να παριστάνω των επιχειρηματία …Δώσε μου μια εταιρεία καραβιών, για να παριστάνω τον ακτοπλόο …Δώσε μου . . . Δώσε μου . . . Δώσε μου. Κάθε φορά που σκέφτονται κάτι "μεγάλο", έχουν τον "μπάρμπα" για να τους το δώσει. Για όλα φροντίζει ο πλούσιος κρατικός "μπάρμπας". Αυτός, ο οποίος πάντα έχει για τους διαπλεκόμενους, αλλά για τους απλούς πολίτες μεταμφιέζεται σε "ψωροκώσταινα".

Από τους Μητσοτάκηδες και τους Παπανδρέου μέχρι και τον Σαμαρά, οι πάντες γνώριζαν και οι πάντες ομονοούσαν να "σφαγεί" ο ελληνικός λαός …Ακόμα και η "περιφέρεια" του πολιτικού μας συστήματος. Από τον Βορίδη και τον Μάνο μέχρι τον Ανδριανόπουλο και την Αλέκα με την κολεγιοκόρη. Απλά, για τα "μάτια" του κόσμου —και για να μην προκύψει καμία έκπληξη από τη "βάση"— έβαλαν τον Σαμαρά να παριστάνει τον "αντιμνημονιακό" με "προτάσεις" …Τον "ναι μεν αλλά" …Τον "είναι αναπόφευκτο το ΔΝΤ, αλλά ανάλογα με τον περίγυρο προσαρμοζόμαστε" … Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Αυτοί μας έβαλαν στο ΔΝΤ, γιατί έπρεπε να σωθούν οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Αν δεν μπαίναμε στο ΔΝΤ, αυτοί θα ήταν εκείνοι, οι οποίοι θα καταστρέφονταν πρώτοι. Ανάμεσα σ' αυτούς πρώτος και καλύτερος ο Τζίγγερ, ο οποίος ήταν "φορτωμένος" με τα "χαρτιά" της σπατάλης του ελληνικού κράτους. Όμως, αυτοί, όχι απλά σώθηκαν, αλλά έχουν αποθρασυνθεί κιόλας. Ο Τζίγγερ, όχι μόνον σώθηκε, αλλά, ως "πρώτος των πρώτων", θέλησε να πάρει μια "προκαταβολή", πριν ολοκληρωθεί πλήρως η κατάσταση. Βιαζόταν ν' αγοράσει το δίκτυο πωλήσεων της Shell. Ήθελε να κάνει μεγάλη αγορά, αλλά ήταν "νταντέλα". Η οικογενειακή του τράπεζα ήταν νταντέλα. Μετά βίας αυτή η τράπεζα πέρασε τα στρες τέστ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πού μπορούσε να βρει χρήμα; Σε ποια τσέπη υπήρχε πολύ χρήμα, για να βάλει το "χέρι"; …Στην τσέπη του "μπάρμπα" φυσικά.

Ξανά τζάμπα μάγκες επιχείρησαν να γίνουν οι Βαρδινογιάννηδες εις υγείαν του κορόιδου. Έψαξαν και βρήκαν τον καλύτερο "κουμπαρά" του ελληνικού κράτους, για να τον διεκδικήσουν. Το τραπεζικό ίδρυμα με την καλύτερη ρευστότητα στη χώρα και από τα καλύτερα σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Το κρατικό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Αυτό έβαλε στο "μάτι" ο Τζίγγερ. Τι έκανε; Έκανε πρόταση εξαγοράς. Η μπατιροτράπεζα Πειραιώς, με τις τεράστιες επισφάλειες, τα ελλείμματα και τις μετοχές της περίπου στα σκουπίδια, έκανε πρόταση να εξαγοράσει το Τ. Τ. και την Αγροτική Τράπεζα.

Μια μπατιροτράπεζα έκανε πρόταση να εξαγοράσει την Τράπεζα με την καλύτερη ρευστότητα και τις λιγότερες επισφάλειες στη χώρα και την Τράπεζα εκείνη, στην οποία είναι "υποθηκευμένη" σχεδόν όλη η γεωργική επιφάνεια της χώρας.

Ποιος ήταν ο πρώην Πρόεδρος του Τ. Τ. ; Ο Φιλιππίδης, ο οποίος κατά "σύμπτωση" ήταν ο διορισμένος από τους Βαρδινογιάννηδες πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Ποιος είναι ο νυν Πρόεδρος του Τ. Τ. ; Ο Κλεάνθης Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν συμμαθητής, φίλος και γείτονας του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ποιος είναι σήμερα ο πρόεδρος της Αγροτικής Τράπεζας, ο οποίος θα αμυνθεί στην "επίθεση" της Πειραιώς; Ο Πανταλάκης, ο οποίος ήταν ο πρώην αντιπρόεδρος της Πειραιώς των Βαρδινογιάννηδων. Ποιος είναι σήμερα ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, που θα κρίνει την Πειραιώς και θ' αποφασίσει για την τύχη των κρατικών τραπεζών; Ο Προβόπουλος, ο οποίος ήταν ο β’ αντιπρόεδρος της Πειραιώς των Βαρδινογιάννηδων. Όλων αυτών τις "εισηγήσεις" θα κρίνει ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών, που είναι ο συμμαθητής και φίλος του Τζίγγερ, ο Παπακωνσταντίνου. Αυτός, ο οποίος του κουβαλούσε τα βρακιά στο σχολείο και πιθανότητα έγινε υπουργός με ένα τηλεφώνημα του Τζίγγερ στον άλλον συμμαθητή, τον Παπανδρέου.

Πώς καταφέρνουν και δρομολογούν μπίζνες με τον "μπάρμπα" ακόμα και στη σημερινή εποχή της απόλυτης ανέχειας; Μέσω του εκβιασμού. Στην κυριολεξία εκβιάζουν την κοινωνία για να τους στηρίξει, διατηρώντας υπό την "ομηρία" τους τα εκατομμύρια των Ελλήνων. Τους εκβιάζουν ως καταθέτες, εφόσον παριστάνουν τους τραπεζίτες. Τους εκβιάζουν ως εργαζόμενους, εφόσον ελέγχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Τους "εκβιάζουν" και ως οπαδούς, εφόσον "παίζουν" με τα ένστικτά τους. Όλα αυτά όμως ισχύουν θεωρητικά και στο ηθικό επίπεδο. Στο πρακτικό επίπεδο εκβιάζουν τη δική τους εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται την "ομηρία". Εύκολο είναι να εκβιάζουν την εξουσία, αν σκεφτεί κάποιος ότι πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ χρωστάει το κάθε μεγάλο κόμμα στις τράπεζες. Πώς βρέθηκε ένα κόμμα να χρωστάει τέτοια ποσά και γιατί; …Ένας μηχανισμός, χωρίς καν να διαθέτει Α. Φ. Μ. ;

Γιατί και με ποιους όρους χρηματοδοτήθηκαν κόμματα, τα οποία μπορεί αύριο να "διαλύσουν" και να μην πληρωθούν οι τράπεζες; Πώς "υποθήκευσαν" τα κόμματα μελλοντικές επιχορηγήσεις, όταν —με βάση την απλή λογική της Δημοκρατίας— δεν γνωρίζουν τη βούληση του λαού και άρα θεωρητικά δεν γνωρίζουν αν θα υπάρχουν σε κάθε επόμενη Βουλή; Άρα; Άρα, δεν ενδιαφέρει τις τράπεζες να πάρουν τα χρήματά τους από τα κόμματα. Τις τράπεζες τις ενδιαφέρει να πάρουν τα κρατικά χρήματα, τα οποία μπορούν να τους δώσουν τα κόμματα με την εξουσία τους. Οι τράπεζες στηρίζουν τον δικομματισμό, για να τις βοηθά στη λεηλασία του κρατικού χρήματος.

Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και έχουν "ξεπλύνει" τη διαφθορά τους μέσω των τραπεζών των διαπλεκομένων. Είναι δυνατόν αυτοί ν' αρνηθούν να εξυπηρετήσουν τους ιδιοκτήτες τους; Οι διαπλεκόμενοι μπορούν και απειλούν όποιον θέλουν ανά πάσα στιγμή. Από κόμματα μέχρι μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες.

Έτσι μπήκαμε στο ΔΝΤ. Δανειζόμαστε με απεχθείς όρους, για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και τους διαπλεκόμενους. Αυτοί οι διαπλεκόμενοι, με λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε "επισφαλή" δάνεια στα κόμματα, ήδη έχουν πάρει από αυτά πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κρατικού χρήματος. Γι' αυτόν τον λόγο ωρύονται οι Μεγκάλοι δημοσιογράφοι εναντίον του οποιουδήποτε αμφισβητεί το ΔΝΤ. Κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μπόνους τους, αν δεν μπούμε στο ΔΝΤ. Δεν θα πληρωθούν οι ίδιοι, αν δεν μπορέσουν τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους να λεηλατήσουν ό, τι απέμεινε από το κράτος …Για να καταλάβει κάποιος την αγωνία του Πρετεντέρη, όταν υπερασπίζεται το ΔΝΤ και το "δικαίωμα" του Μπόμπολα να εισπράττει διόδια.

Για τα συμφέροντα πενήντα οικογενειών ένας ελληνισμός χιλιετιών έχει μπει σε κίνδυνο. Με απλή λογική και ένα κομπιουτεράκι μπορείς να το βγάλεις αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι δυνατόν μια μικρή και φτωχή Ελλάδα να έχει "παράγει" τόσους πολλούς δισεκατομμυριούχους σε τόσο μικρό διάστημα. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε μια δεκαετία μια τόσο μικρή Ελλάδα να βάλει τόσα άτομα στη λίστα του Forbes. Δεν έχει την αντίστοιχη αγορά, για να το καταφέρει αυτό. Δεν έχει τον αντίστοιχο πληθυσμό καταναλωτών, για να το καταφέρει αυτό. Άρα; Άρα όλοι αυτοί έκλεβαν το ίδιο το κράτος.

Στην πραγματικότητα στη λίστα του Forbes έμπαιναν κομμάτια της ίδιας της Ελλάδας …Κομμάτια, τα οποία μόνον τυπικά ανήκαν σ' αυτούς που έκλεβαν τον ελληνικό λαό …Σ' αυτούς που έκλεβαν το παρελθόν του, το παρόν του, αλλά και το μέλλον του. Υποθήκευσαν το μέλλον ακόμα και των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Όλα αυτά γιατί; Για να γίνουν πλούσιοι οι ίδιοι.

Όλοι αυτοί παρίσταναν τους εθνικούς προμηθευτές και εργολάβους αυτού του κράτους, παίρνοντας ως αμοιβή αυτά τα ομόλογα. Στη συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι μάς έβαλαν στο ΔΝΤ. Γιατί; Για να πληρωθούν σε πραγματικό χρήμα αυτά τα "πέτσινα" ομόλογα, τα οποία είχαν ήδη στην κατοχή τους. Ναι μεν αυτοί οι ίδιοι πληρώνονταν με τα ομόλογα, αλλά με το ΔΝΤ πληρώνονται τα ίδια τα ομόλογα. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Υποθήκευσαν το σύνολο της πατρίδας μας, για να πληρωθούν τα "κατορθώματά" τους. Καταστρέφουν έναν ολόκληρο λαό, για να συνεχίσουν να κάνουν με τα γιώτ τους βόλτες στο Αιγαίο και να παριστάνουν τους Celebrities.

Όλα αυτά θα πληρωθούν. Είναι "σεσημασμένοι" πλέον. Είναι "σεσημασμένοι" σαν επιχειρηματίες, ως πολιτικοί αλλά και ως μηχανισμός. Όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν είναι περισσότερες από πενήντα οικογένειες αυτές, οι οποίες έχουν πραγματικά κέρδος από την είσοδό μας στο ΔΝΤ και άρα από την απόλυτη καταστροφή του ελληνικού λαού …Οικογένειες γνωστές. Δεν χρειάζεται καν να κάνει κάποιος τον ντετέκτιβ, για να τις ανακαλύψει. Οι ίδιοι μάς αποκαλύπτονται. Πώς είχε πει το κουτορνίθι η Ντόρα, όταν στην εποχή της παντοδυναμίας της γιόρταζε την επέτειό της; …Στην επέτειό τους παρευρίσκονταν σχεδόν όλο το ελληνικό ΑΕΠ. Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Τη λίστα των προσκεκλημένων της να δει κάποιος και θα καταλάβει ποιοι λεηλάτησαν την Ελλάδα. Κοντά σ' αυτούς βάζει και το "δουλοστάσιο" του Αμερικανικού Κολεγίου Αθηνών και εντόπισε όλη τη "συμμορία". '


Σχόλιο αναγνώστη στον Capital.gr
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=2315976&pg=12&pid=2316956&orderdir=asc#post_2316956

Ψυχρο-οικονομικός πόλεμος...

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε με απώτερο σκοπό να "συμφιλιωθούν" μέσω συνεργιών και συνεργασιών οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, η Γερμανία με τη Γαλλία. Αυτός ήταν ίσως και ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μελλοντικά μια νέα τεταμένη κατάσταση στην Ευρώπη με αφορμή αυτούς τους δύο πόλους. Το σχέδιο ήταν πως όταν έχεις πολλές οικονομικές αλληλεξαρτήσεις με κάποιον με ουσιαστικά κοινά οφέλη, τότε αυτό δημιουργεί "τεχνητούς" δεσμούς οι οποίοι σε βάθος χρόνου μπορεί να σε κάνουν να αναπτύξεις συνέργιες και συνεργασίες. Αυτές με τη σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν τελικά τους δύο εχθρούς να συμφιλιωθούν γιατί στην πραγματικότητα δεν τους συμφέρει να "τα σπάσουν". Αυτή η τακτική εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια και στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Όσο πιο πολλά μας ενώνουν τόσο λιγότερα θα μας χωρίζουν.

Το σχέδιο όντως έπιασε και η Ευρώπη τα τελευταία πενήντα χρόνια απολάμβανε τα οφέλη αυτής της "τεχνητής φιλίας". Και τα οφέλη ήταν πολλά και σε οικονομικό επίπεδο αλλά και στην επάρκεια των τροφίμων, τα οποία μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν το κυρίαρχο πρόβλημα. Όλη η Ευρώπη πεινούσε και έπρεπε να αναπτυχθεί μια κοινή αγροτική πολιτική. Αυτό όντως και έγινε και η Ευρώπη άρχισε να ευημερεί. Μέχρι τη δεκαετία του 1990 όπου ξεκίνησε ουσιαστικά και η πραγματική νομισματική και Ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση. Νομισματική ενοποίηση όμως δίχως πολιτική ήταν ένα λάθος το οποίο τότε δεν μπορούσε να γίνει εύκολα αντιληπτό. Οι αυστηροί κανόνες εισόδου μιας χώρας στην ΕΕ άρχισαν να φθήνουν και να ελαστικοποιούνται. Το αποτέλεσμα ήταν χώρες διαφορετικών οικονομικών "ταχυτήτων" να εισέλθουν σε μια ευρωπαϊκή ένωση η οποία είχε σαν μηχανή τον Γαλλο-Γερμανικό άξονα.

Αυτή η συμμαχία ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια της κομμουνιστικής Ρωσσίας, σίγουρα ήταν το αντίπαλο δέος για τις ΗΠΑ. Η Ευρώπη όμως είχε πάντα αυτό το μεγάλο αδύνατο σημείο της πολιτικής κατακερμάτισης. Οι ΗΠΑ το γνώριζαν και το γνωρίζουν. Ψάχνουν λοιπόν με έντεχνο τρόπο (μέσω των μεγάλων επενδυτικών οίκων που όλως "τυχαίος" είναι αμερικάνικοι) να δουν τα όρια και τους χρόνους αντίδρασης του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είναι σίγουρο πως σε καθημερινή βάση γελάνε με την ασυνεννοησία και τον πανικό των αντιδράσεων που βλέπουν από την ηγεσία της Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά έχουν βάλει και τον "υπερκατάσκοπο" ΔΝΤ να ξεσκονίζει τους πόρους και τα λογιστικά των χωρών της Ευρώπης. Ουσιαστικά μπορούν να δουν τη δομή της Ευρώπης και τις αδυναμίες της όχι υποθέτοντας αλλά τώρα πια έμπρακτα αναλύοντας μέσω της τρόικας τα οικονομικά κάθε χώρας.

Το θέμα είναι πως μια πιθανή διάσπαση της ΕΕ θα έχει καταστροφικές συνέπειες στην Ευρώπη αλλά όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Το οικοδόμημα της Ειρήνης που χτίστηκε από τους εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα καταρρεύσει και οι συνέπειες ίσως να είναι ανεξέλεγκτες. Μια φλόγα αρκεί για να γίνει η ανάφλεξη. 


του Απέργη Μ.

Οι μισθωτοί πληρώνουν τις "αμαρτίες" των επιχειρήσεων

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της ICAP “Business Leaders in Greece”, οι 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες στην Ελλάδα, κατά το έτος 2009, είχαν συνολικό τζίρο 118 δισ. ευρώ. Άρα, σχεδόν το ΜΙΣΟ ΑΕΠ της χώρας μπήκε στα ταμεία τους. Ο συνολικός τζίρος των 29. 852 επιχειρήσεων (το σύνολο των επιχειρήσεων που επεξεργάστηκε η συγκεκριμένη έκθεση) ήταν 231 δισ. ευρώ (σχεδόν όσο ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ΑΕΠ της χώρας). Αυτό σημαίνει ότι στα ταμεία μόλις του 1, 6% των επιχειρήσεων μπήκε το μισό ΑΕΠ της χώρας και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, που εκφράζουν το 98, 4%, μπήκε το άλλο μισό. Το σύνολο του δηλωθέντος εισοδήματος όλων των μισθωτών κατά το 2007 (δηλαδή ο αντίστοιχος τζίρος που δηλώνουν οι επιχειρήσεις) ήταν 93, 2 δισ. ευρώ (πηγή: υπουργείο Οικονομικών). 

Βλέποντας αυτά τα τρομακτικά μεγέθη μπορούμε να καταλάβουμε τι τελικά σήμαινε γι' αυτές τις 500 επιχειρήσεις (που ως επί το πλείστον χαίρουν ολιγοπωλιακών θέσεων) η μείωση του φορολογικού συντελεστή από το 40% στο 25%, τι σημαίνει ο δείκτης της Eurostat που δείχνει ότι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι στο 50% του μέσου όρου της Ε. Ε. -27, τι σημαίνουν οι συναλλαγές με off shore εταιρείες ή με εταιρείες που είναι εγκαταστημένες στην Κύπρο ή στην Βουλγαρία, τι σημαίνουν οι υπερτιμολογήσεις των αγορών τους από τις μητρικές πολυεθνικές εταιρείες, τι σημαίνει το ιδιαίτερο καθεστώς φορολόγησης των ναυτιλιακών επιχειρήσεων -είναι πραγματικό ανέκδοτο, αλλά ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες της τάξης των 12 εκατ. ευρώ-, τι σημαίνουν οι λογιστικές αλχημείες τους, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή τους.
 
Όλο αυτό το άδικο φορολογικό μας σύστημα και οι πολύπλοκες τακτικές (κυρίως νόμιμες απ’ ό, τι παράνομες!) που μεταχειρίζονται οι επιχειρήσεις αποτυπώνονται σε ένα απλό και εύληπτο στοιχείο: το 2011 οι φόροι όλων των 210. 000 περίπου Νομικών Προσώπων -και όχι μόνο των 500 πιο κερδοφόρων- προβλέπεται να είναι 2, 8 δισ. , σε σύνολο φορολογικών εσόδων του κράτους 57, 5 δισ. Θα καλύψουν δηλαδή μόλις το 4, 8% των φορολογικών εσόδων. 

Από την άλλη μεριά όμως τα Φυσικά Πρόσωπα -η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που, όπως ήδη αναφέραμε, δήλωσαν δύο χρόνια πριν συνολικό δηλωθέν εισόδημα 93, 2 δισ. ευρώ-, θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος 10, 6 δισ. και έμμεσους φόρους 31, 9 δισ. Στο σύνολο λοιπόν των φορολογικών εσόδων της χώρας θα καλύψουν το 74%.

Πηγή:www.capital.gr

Εμπιστεύεσαι τις τράπεζες;

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη.

Κατ' αρχάς θεωρώ ότι όσοι εμπιστεύτηκαν και εμπιστεύονται προς το παρόν το τραπεζικό σύστημα έχουν απολαύσει αρκετά γενναιόδωρα επιτόκια και ουσιαστικά είναι σαν να δανείζουν οι ίδιοι τις τράπεζες με επιτόκια που πριν λίγα χρόνια δάνειζαν οι τράπεζες! 

Το θέμα είναι όμως το εξής. Ήδη το ΔΝΤ αντλεί ότι μπορεί από τις τραπεζικές καταθέσεις των Ελλήνων με έμμεσο τρόπο μέσω της φορολογίας.

Μόλις δουν ότι αυτή η άντληση αρχίζει να έχει (αρκετά) φθίνουσα πορεία ή όποτε δουν ότι τους συμφέρει να το κάνουν να θεωρείτε σίγουρο πως θα διαλύσουν το τραπεζικό σύστημα. Βασικά αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας του ΔΝΤ σε χώρες όπου γνωρίζει πως δεν θα τα καταφέρουν (Ρωσία, Αργεντινή). Το θέμα είναι το πότε θα συμβεί αυτό... Σε μερικούς μήνες; Σε μερικά χρόνια; Ποτέ;

Το δεδομένο είναι ένα. Ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες εταιρίες και οργανισμοί που έχουν έδρα ή παράρτημα στην Ελλάδα έχουν μεταφέρει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε τράπεζες ξένων συμφερόντων. Και αυτό δεν είναι μια φήμη αλλά η αλήθεια. Δεν θα ήθελα όμως να αναφερθώ σε ονόματα και ποσά.

Το θέμα είναι ότι για να το κάνουν αυτό "τεράστιες" επιχειρήσεις κάτι περισσότερο θα ξέρουν από εμάς τους κοινούς πολίτες. Αλλά ακόμα και αν δεν ξέρουν σίγουρα φοβούνται. Και ξέρετε τα ποσά που απέσειραν δεν είναι 100000, 200000, 500000 και παρόμοια "ψίχουλα" αλλά αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

Το εύλογο ερώτημα είναι βέβαια γιατί να εμπιστεύεται κάποιος τις τράπεζες;

Μα πολύ απλά γιατί έχουν χρόνο ακόμα πριν καταρρεύσουν (αν καταρρεύσουν). Εδώ και ένα χρόνο οι παπαγάλοι καταστροφολόγοι μας πιπιλούσαν το μυαλό για χρεοκωπία και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Αν ο φόβος κατεύθεινε τους σημερινούς καταθέτες θα είχαν απωλέσει σημαντικά ποσά λόγω των επιτοκίων. Τα βήματα όμως μέχρι να φτάσουμε στη κατάρρευση των τραπεζών είναι πολλά και χρονοβόρα. Πρώτο βήμα ήταν η αξιολόγηση, έπειτα η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, έπειτα οι συγχωνεύσεις και κατόπιν η τιμή της τραπεζικής μετοχής. Όπως καταλαβαίνετε βέβαια ο χρόνος έχει μειωθεί αλλά και πάλι σχετικός χρόνος αντοχής υπάρχει ακόμη. Επιπλέον μια δυναμική πολιτική απόφαση μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στο τραπεζικό σύστημα και αυτό πάλι να μπορεί να ανασάνει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.


Οι καιροί σίγουρα όμως είναι κρίσιμοι και το δεδομένο στοιχείο είναι πως τα πράγματα για τους απλούς πολίτες δεν θα βελτιωθούν. Δυστυχώς κάποιοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την ακόρεστη επιθυμία των Ελλήνων αλλά και άλλων λαών να ικανοποιήσουν κάθε τους καταναλωτική επιθυμία του διαφημιζόμενου επί δεκαετίες δυτικού τρόπου ζωής, και τώρα αφού έχουν "δέσει" τους δανειζόμενους στο "άρμα" τους, τους πουλάνε, τους αγοράζουν και τους "σέρνουν" όπου και όπως θέλουν αυτοί.

Το θέμα είναι λοιπόν κάποιος να παρακολουθεί αποστασιοποιημένος από το κοπάδι την κατεύθυνση του κοπαδιού. Τότε θα δει και τους λύκους και τους γκρεμούς και τα ασφαλή μονοπάτια.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί!

Η χώρα αυτή έχει ελπίδες. Τόσες και τόσες ανίκανες κυβερνήσεις έχουν περάσει από πάνω της κι αυτή είναι ακόμη όρθια. Είναι μία χώρα ακυβέρνητη εδώ και πολλά χρόνια. Σαν να πρόκειται για καράβι που ταξιδεύει μέσα στα άγρια κύματα δίχως καπετάνιο. Είναι θαύμα, αλλά είμαστε ακόμη ζωντανοί...

Θα ήταν άδικο να μιλήσει κανείς για λάθη των κυβερνήσεων. Δεν υπάρχουν τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις, αλλά συνομοσπονδίες φυλών που ενώνονται κάθε φορά μόνο για να προασπίσουν τα δικά τους ατομικά συμφέροντα. Διοικούμαστε από φύλαρχους που επιδιώκουν τη διατήρηση της εξουσίας τους.

Θα ήταν παράλογο να ζητούμε κάτι περισσότερο από ανθρώπους που αισθάνονται περισσότερο Αμερικανοί, Φινλανδοί ή Ρώσοι και λιγότερο Έλληνες. Από ανθρώπους που στο στενό τους κύκλο χρησιμοποιούν μόνο την αγγλική ή τη γερμανική για να νιώσουν διαφορετικοί από τον «όχλο», όπως περιφρονητικά ονομάζουν εκείνους που δήθεν υπηρετούν.

Είναι θαύμα που η χώρα αυτή στέκεται ακόμη όρθια κι εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί. Κάποιος Θεός μας προστατεύει, κάποιο αόρατο χέρι οδηγεί αυτό το καράβι και αποφεύγουμε συνεχώς τα βράχια.

Δύο χρόνια τώρα είμαστε αλυσοδεμένοι στο κατάρτι και μας μαστιγώνουν αλύπητα. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση μας θα είχε ήδη σπάσει, θα είχε αλλαξοπιστήσει. Είναι να απορεί κανείς πως στο καλό συμβαίνει αυτό και είμαστε ακόμη ζωντανοί. Ίσως επειδή κρύβουμε μέσα μας πολλή δύναμη, ικανή να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Δύναμη που πολλές φορές την χρησιμοποιούμε λαθεμένα, με τάσεις αυτοκαταστροφής...

Ίσως πάλι να είναι εκείνο που άκουγα όταν ήμουν μικρός: Ότι ο Θεός αποφάσισε να δώσει στους Έλληνες το καλύτερο οικόπεδο και πολλά προσόντα, αλλά τους έβαλε και ένα εμπόδιο. Μας έκανε εγωιστές, ώστε να μην μπορούμε να δούμε πιο μακριά από την μύτη μας. Αν μπορούσαμε, θα κατακτούσαμε τον κόσμο...

Προσωπικά δεν με συγκινεί η κατάκτηση του πλανήτη. Θα μου αρκούσε να φτιάξουμε σε πρώτη φάση ένα νοικοκυρεμένο σπιτικό. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να έχουμε μία νοικοκυρεμένη ηγεσία. Μία ηγεσία που να αντιλαμβάνεται ότι πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάδα...


Του 
 Θανάση Μαυρίδη

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Η χρεοκοπία ακολουθεί την κατάρρευση...

Ο Βιλφρέντο Παρέτο πίστευε πως ο χαρακτήρας μιας κοινωνίας είναι ο χαρακτήρας της ελίτ της, τα επιτεύγματα της είναι τα επιτεύγματα της ελίτ της και η ιστορία της κατανοείται σωστά σαν η ιστορία της ελίτ της και οι προβλέψεις για το μέλλον της να βασίζονται σε στοιχεία που αντλούνται από την μελέτη της σύνθεσης και της δομής της ελίτ της...

Όπως έχουμε υποστηρίξει από τη στήλη, οι κοινωνίες κυβερνιούνται από ελίτ, είτε πρόκειται για μοναρχίες που η εξουσία της κορυφής νομιμοποιείται στο έλεος του Θεού, είτε για δημοκρατίες όπου η εξουσία νομιμοποιείται στη λαϊκή ψήφο, είτε για κομουνιστικά ή φασιστικά καθεστώτα όπου η εξουσία νομιμοποιείται στις διαδικασίες ανάδειξης της ελίτ που εξουσιάζει κάποιο κόμμα με παραστρατιωτική δομή, το οποίο αναδεικνύεται στο φορέα υλοποίησης κάποιου ταξικού ή εθνικού τελεολογικού σχεδίου...

Οι προοδευτικές από τις συντηρητικές κοινωνίες διακρίνονται από το βαθμό και τον τρόπο ανανέωσης της ελίτ κάθε μια από αυτές. Σε κοινωνίες όπου η ανανέωση της κυβερνώσας ελίτ έχει κληρονομικά χαρακτηριστικά ή χαρακτηριστικά επίδειξης τυφλής πίστης στην παρούσα ιεραρχία συχνά οι ταλαντούχοι στην οικονομία, το πνεύμα κλπ βρίσκονται έκτος κέντρων αποφάσεων με αποτέλεσμα η άρχουσα ελίτ να οδηγεί την κοινωνία και την οικονομία σε παρακμή και οι έκτος ελίτ με πρόφαση κάποιο πολιτικό όραμα να ανατρέπουν το καθεστώς και να δημιουργούν μια νέα κατάσταση...

 

Συνήθως σε τέτοιες μεταβολές, αυτές λαμβάνουν χώρα εν μέσω κλίματος σύγχυσης, μπορεί να προκύψουν περίεργα αποτελέσματα, τα οποία οδηγούν την κοινωνία σε βήματα προς τα πίσω αντί για βήματα προς τα εμπρός...

 

Γύρω στο 1700 η Κίνα δεν είχε να ζηλέψει τίποτα σε βιοτικό επίπεδο από την Δύση. Ίσα-ίσα πολλές από τις εφευρέσεις που καθοδηγούσαν τις εξελίξεις στη Δύση, πυρίτιδα, όργανα ναυσιπλοΐας, τυπογραφεία ήταν γνωστά από αιώνες στην Κίνα, αλλά όταν ενσωματώθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τις δυτικές οικονομίες δημιούργησαν νέα δεδομένα... 200 και 250 χρόνια αργότερα ο μέσος Κινέζος συνέχισε να ζει στο ίδιο βιοτικό επίπεδο που ζούσε και 500 χρόνια νωρίτερα...

 

Πιστεύω πως η άποψη που ερμηνεύει πιο σωστά αυτή την διαφοροποίηση, είναι αυτή που υποστηρίζει πως αυτό που έκανε την διαφορά στη Δύση είναι ο εκδημοκρατισμός της πρόσβασης στην ελίτ κάθε κοινωνίας. Μια πρόσβαση που γινόταν με περισσότερο αξιοκρατικά κριτήρια, όπως αυτά που διαμορφώνουν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και της ανοιχτής κοινωνίας.

 

Αυτό που ο Γιόζεφ Αλοϊς Σουμπέτερ όριζε ως δημιουργική καταστροφή ήταν επίσης πιστεύω ο ουσιαστικότερος μηχανισμός προόδου και ανανέωσης της οικονομίας. 

  

Η ελληνική περίπτωση...

 

Το να προσπαθήσει κάποιος να ορίσει το περίγραμμα της ελληνικής ελίτ για να αντιληφθεί τις πήγες της κακοδαιμονίας που μας οδήγησαν στην πνευματική και κοινωνική κυρίως χρεοκοπία και μετά στην οικονομική, είναι περίπλοκο και θα εγείρει πολλές αντιρρήσεις. Διανοητές εξάλλου όπως ο Σ. Ράμφος έχουν διεισδύσει και εντοπίσει πολλά στοιχεία από τον πυρήνα της νεοελληνική κακοδαιμονίας...

 

Αν η ελίτ ορίζεται από την αφρόκρεμα μιας κοινωνίας στην οικονομική δραστηριότητα, τη δημόσια διοίκηση, την ακαδημαϊκή κοινότητα, την πολιτική ηγεσία, τη δημοσιογραφική κοινότητα κλπ. τότε εύκολα κάποιος μπορεί να εντοπίζει τις ρίζες του ελληνικού προβλήματος...

 

Εντοπίζεται στην μη ελεύθερη αξιοκρατική πρόσβαση του πληθυσμού στις επιμέρους επιφανείς ομάδες που ορίζουν την ελίτ της κοινωνίας.

 

Πριν από μερικά χρόνια, διακεκριμένος Έλληνας φυσικός που έχει διδάξει σε σημαντικά ξένα πανεπιστήμια και είναι διεθνώς αναγνωρισμένος, βρήκε τις πόρτες των ελληνικών πανεπιστημίων κλειστές...

 

Αντιθέτως τις πόρτες ορθάνοιχτες τις βρήκε η ευρύτερη οικογένεια, παιδιά, νύφες, εγγόνια εγχώριου καθηγητή με άκρες. Όταν το υπουργείο, έστω και αργά, προσπάθησε να ελέγξει την κατάσταση βρέθηκε αντιμέτωπο και με τους συλλόγους των φοιτητών που επικροτούσαν το «οικογενειακό» πανεπιστήμιο...

 

Δεν είναι μόνο η πανεπιστημιακή κοινότητα εκτροφείο αναξιοκρατίας και κατασπατάλησης πόρων χωρίς αντίκρισμα και έργο, που πίσω από μια στείρα συνθηματολογία για δωρεάν παιδεία και πανεπιστημιακό άσυλο κρύβει τις επιδιώξεις για αναξιοκρατική διαιώνιση της παρουσίας της. Στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι καλύτερα αφού κόμματα και βουλευτικές έδρες κληροδοτούνται και οι πελατειακές σχέσεις συνιστούν τον βασικό ιστό της δημοκρατίας μας.

 

Στην οικονομία αυτό που συνέβη από τη μεταπολίτευση και μετά ήταν το κράτος να ορίσει με τις προμήθειες και τα δημόσια έργα ποιος θα είναι ο κορμός της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας.

Κατά ανάλογο τρόπο το κομματικό κράτος όρισε ποια θα είναι και η πνευματική ελίτ της χώρας.

 

Χάριν, των συντεχνιών που διατήρησε ή δημιούργησε το κράτος κάποιος αν τελειώσει την φαρμακευτική δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να ανοίξει φαρμακείο, κάποιος που θέλει να γίνει συμβολαιογράφος δεν μπορεί να το πετύχει αν δεν υπάρχει θέση να κληρονομήσει...

 

Ούτε ταξιτζής μπορεί να γίνει κάποιος άνεργος ή επιχειρηματίας,  και ας πληροί τα τυπικά προσόντα που μπορεί να είναι η επάρκεια γνώσης επαγγελματικής οδήγησης, γνώση της πόλης, αγγλικών, κανόνων συμπεριφοράς...

 

Η χρεοκοπία που μας προέκυψε σημαίνει για μας πως ασχέτως από τη διεθνή κρίση του καπιταλισμού ή του Ευρω, σαν κοινωνία πρέπει να προσδιορίσουμε ένα πιο παραγωγικό και αξιοκρατικό μοντέλο.

 

Με λίγα λόγια πρέπει να δημιουργήσουμε μια ελίτ ή τις συνθήκες που θα της επιτρέψουν να αναδειχθεί με βάση την κοινωνία που νομίζουμε πως θέλουν να ζήσουν τα παιδιά μας...

 

Στην περίπτωση της Ελλάδας η οικονομική χρεοκοπία ακολουθεί την κοινωνική και πνευματική κατάρρευση...

Πηγή:www.capital.gr