Αξιότιμε. Αξιόμαχε. Παραξενεύει η λέξη «αξιόμαχε». Θυμάστε εκείνο το παιχνίδι. Με το σκοινί. Δυο αντίπαλες ομάδες. Ποια θα τραβήξει την άλλη στο μέρος της. Ζωή, θάνατος. Πώς να σε κερδίσει ο θάνατος; Ενώ είναι άνοιξη. Μα δεν βρέθηκε ούτε μία κλωστούλα ζωή να παρασύρει λίγο, τόσο δα διέξοδο; Δεν βρέθηκε τόση δα ηλιαχτίδα να φωτίσει τόσο δα το απόλυτο σκοτάδι της εσωτερικότητας; Ένα τόσο δα χέρι να σας βγάλει από το δικό σας δωμάτιο; Πώς διαλέγεις τον θάνατο; Σε ποιο ακραίο σημείο θέας, σε ποιο γκρεμό, σε ποια κορφή να σταθείς και να επιλέξεις θάνατο. H ζωή χώνεται, τρυπώνει από το πουθενά. Ξαφνικά ένα σφύριγμα, ένα ψιτ, κι αλλάζουν όλα. Πώς δεν έφτασε σε σας ούτε ένα τόσο δα ψιτ; Πώς αγνοήσατε όλα τα κελεύσματα; Σε ποιο ακρογωνιαίο κομμάτι αξιοπρέπειας, σε ποιο κλαδί υπερηφάνειας τραμπαλιστήκατε, και ξεκρεμαστήκατε. Και διαλέξατε να ξεκρεμαστείτε; Πω, πω δύναμη! Γι αυτό σας αποκαλώ –Αξιόμαχε-.
Και πού ήμασταν όλοι εμείς; Γαμώτο! Και συγνώμη! Χίλια, δισεκατομμύρια συγνώμη. Αξιόμαχε. Δεν είναι ώρα, ούτε μέρα για φλυαρίες. Μόνο μια λέξη. Μου γαργαλάει τα χείλη. Λάθος χώρα για αυτοκτονία αξιόμαχε. Λάθος χώρα να ξετυλίξεις τον ακραίο σου καημό. Λάθος χέρια να εμπιστευτείς τις τελευταίες σου λέξεις. Βιάζεται ο συνομιλητής να καταθέσει το δικό του πρόβλημα. Να καταθέσει το δικό του δράμα που το θεωρεί μεγαλύτερο από το δικό σου πάντα. Δεν έχουμε εκπαιδευτεί ν΄ακούμε το άλλον. Να σιωπούμε για να τον ακούσουμε. Αυτόν και μόνο. «Αυτό λες εσύ; Εγώ να δεις…». Λάθος χώρα αξιόμαχε! Δεν έχουμε εξασκηθεί στην αυτοκριτική. Λιώσαμε μέρα την μέρα όλες τις αξίες. Εξέλιπεν η τσίπα, η μπέσα, η φιλοτιμία, η παρρησία, η εντιμότητα, το θάρρος, ο αλτρουισμός. Σπάνια είδη.
Να σας πω μια αλήθεια. Το χρωστάω στη δική σας ακρογωνιαία πράξη ανδρείας. Γαργαλάει την ψυχή μου. Η ιστορία είχε καθάρματα πολιτικούς. Φθηνά ανθρωπάκια. Είχε όμως και πολλούς συνένοχους πολίτες. Πολλούς! Πάρα πολλούς. Εκατομμύρια ανθρωπάκια που κοίταξαν την πάρτη τους. Αυτά που σκούζουν ακόμα για δικαιώματα. Τα τελευταία χρόνια. Φλυαρώ λέγοντας ότι δεν εκτιμώ τους πολιτικούς αυτού του απάνθρωπου συστήματος. Φλυαρώ για ν΄αποφύγω να πω ότι δεν εκτιμώ τους περισσότερους των πολιτών. Που κρύφτηκαν πίσω από βολές και εαυτούληδες. Είναι γαμώτο πολλοί! Τρομάζω έτσι όπως ξεδιπλώνεται κάθε μέρα το κουβάρι της αναξιοπρέπειας. Ήταν πολλοί! Εκατομμύρια! Με πόσους συμβίωσα. Με πόσους ακόμα αναγκάζομαι να συμβιώσω. Μου κόβει τα πόδια αυτή η συγκατοίκηση. Τι λαθρομετανάστες μου λες. Αυτοί είναι οι «λαθρομετανάστες» που απειλούν χρόνια και χρόνια τη ζωή μου.
Αξιότιμε, αξιόμαχε. Θα μου λείψετε στο μέτρημα της άλλης ομάδας. Των αξιοπρεπών. Των τίμιων. Θα μου λείψετε! Λάθος χώρα διαλέξατε για αυτοκτονία. Άρχισαν ήδη να φλυαρούν. Αξιότιμε, αξιόμαχε καπετάνιε. Θα μου λείψετε στις παρουσίες…
Της Ρεας Βιτάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου