Δεσμεύσεις οι οποίες θα οδηγήσουν σε πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας για πολλά έτη και σε μόνιμη υποδούλωσή της στις διαθέσεις των ξένων πιστωτών της θα κληθεί να αναλάβει η νέα κυβέρνηση εάν αποδεχθεί να προχωρήσει στην επικύρωση του συνόλου των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου 2011, όπως την πιέζει ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Κι όλα αυτά, τη στιγμή που με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής δεν διασφαλίζεται η κάλυψη του συνόλου των δανειακών αναγκών του Ελληνικού Δημοσίου για την περίοδο 2012-2014, αλλά μόνο ένα μέρος.
Το κομβικό σημείο της όλης διαδικασίας επικύρωσης των συμφωνηθέντων στη Σύνοδο Κορυφής αποτελεί η σύμβαση που θα κληθεί να υπογράψει η χώρα μας με τα οικονομικώς υγιή κράτη-μέλη της ευρωζώνης και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για τη λήψη ενός νέου δανείου συνολικού ύψους 130 δισ. ευρώ.
Το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ, το οποίο υποτίθεται ότι συμφωνήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του ανεξόφλητου υπολοίπου του ελληνικού χρέους την περίοδο 2012-2014, όχι μόνο δεν επαρκεί για το σκοπό αυτό, αλλά σχεδιάζεται να συναφθεί με όρους εξαιρετικά επαχθείς για το ελληνικό κράτος.
Ειδικότερα:
Η συμφωνία ρύθμισης του ελληνικού χρέους της 26ης Οκτωβρίου 2011 η οποία επετεύχθη μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων μας και του ΔΝΤ -ερήμην της ελληνικής πλευράς- αυξάνει σημαντικά το τμήμα του ελληνικού χρέους που θα έχει τη μορφή των απευθείας διακρατικών δανείων από τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης και των δανείων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ηδη, με την πρώτη δανειακή σύμβαση που συνήφθη τον Μάιο του 2010 μεταξύ της Ελλάδος, της ευρωζώνης και του ΔΝΤ, το τμήμα του ελληνικού χρέους που παύει σταδιακά να αποτελείται από ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και αρχίζει πλέον να καταλαμβάνεται από διακρατικά δάνεια και δάνεια από το ΔΝΤ φθάνει τα 110 δισ. ευρώ. Με τη νέα δανειακή σύμβαση των 130 δισ. ευρώ, που αποφασίστηκε να υπογράψει η Ελλάδα, στη Σύνοδο Κορυφής της 26ης-10-2011, το συνολικό ανεξόφλητο υπόλοιπο του ελληνικού χρέους που θα καλύπτεται πλέον με διακρατικά δάνεια και δάνεια από το ΔΝΤ θα φθάσει τα 240 δισ. ευρώ.
Αυτό που θα συμβεί ουσιαστικά θα είναι η μετατροπή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους από ομολογιακό χρέος που εκδόθηκε με βάση το ελληνικό δίκαιο σε διακρατικό χρέος, αποτελούμενο από δάνεια χορηγηθέντα με όρους που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο εξασφαλίζει τους δανειστές έναντι του ελληνικού κράτους-οφειλέτη.
Η αλλαγή του νομικού καθεστώτος από το οποίο διέπονται πλέον αυτά τα νέα δάνεια συνιστά μια εξέλιξη άκρως επιζήμια για τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου, για τους τρεις παρακάτω λόγους.
Δέσμευση της δημόσιας περιουσίας
Το μεγαλύτερο τμήμα του ανεξόφλητου υπολοίπου του ελληνικού χρέους, δηλαδή ένα ποσό συνολικού ύψους άνω των 240 δισ. ευρώ, θα μετατραπεί από μη εγγυημένο σε εγγυημένο με την αξία περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων του ίδιου του Ελληνικού Δημοσίου! Δηλαδή, με τη συμφωνία για το αρχικό δάνειο των 110 δισ. ευρώ και με τη νέα συμφωνία για το καινούργιο δάνειο-μαμούθ των 130 δισ. ευρώ, η χώρα μας θα υποχρεωθεί να δεσμεύσει σημαντική αξία ακίνητης και κινητής περιουσίας της προκειμένου να εγγυηθεί ότι θα είναι συνεπής με την αποπληρωμή των τοκοχρεωλυτικών δόσεων! Σημαντικά δικαιώματα της χώρας που απορρέουν από την εθνική κυριαρχία θα εκχωρηθούν πλήρως στους δανειστές, οι οποίοι θα αποκτήσουν δυνατότητες κατάσχεσης, εκποίησης ή ακόμη και εκμετάλλευσης περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου με σκοπό να «συμμορφώσουν» την Ελλάδα όταν θα φθάσει και πάλι σε ένα σημείο αδυναμίας να αποπληρώσει το ήδη συναφθέν και το νέο δάνειο. Με τη νέα δανειακή σύμβαση των 130 δισ. ευρώ, το Δημόσιο θα αποδεχτεί την παραίτησή του από την ασυλία των περιουσιακών του δικαιωμάτων λόγω εθνικής κυριαρχίας, όπως ήδη έπραξε και με την προηγούμενη δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ.
Χάνεται το δικαίωμα για «κούρεμα» χρέους
Το γεγονός ότι το Δίκαιο που διέπει το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού χρέους αλλάζει σταδιακά από ελληνικό σε αγγλικό σημαίνει επίσης ότι το Ελληνικό Δημόσιο χάνει πλέον το δικαίωμά του να προχωρήσει μονομερώς σε αναδιάρθρωση του χρέους αυτού με «κούρεμα» της αξίας του κατά όποιο ποσοστό θέλει. Το ελληνικό δίκαιο άφηνε ακάλυπτους τους δανειστές, επέτρεπε δηλαδή στο Ελληνικό Δημόσιο να τροποποιήσει μονομερώς, προς όφελός του, τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων του. Βάσει του ελληνικού δικαίου, η χώρα μας θα μπορούσε να αποφασίσει όποτε ήθελε την απομείωση, το «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων που οφείλει να εξοφλήσει.
Είχε δηλαδή το δικαίωμα από μόνο του το ελληνικό κράτος να επιβάλει στους πιστωτές του το «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων του κατά ποσοστό της δικής του επιλογής, εφαρμόζοντας ρυθμίσεις με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά του συμφέροντα. Τώρα όμως που τα περισσότερα ομολογιακά δάνεια του Ελληνικού Δημοσίου αντικαθίστανται σταδιακά με δάνεια που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, το Δημόσιο χάνει το δικαίωμα να ρυθμίσει ελεύθερα προς όφελός του την αποπληρωμή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους του. Δεν μπορεί δηλαδή πλέον το ελληνικό κράτος, για το τμήμα των 240 δισ. ευρώ του χρέους του, να προβεί μελλοντικά σε οποιαδήποτε μονομερή ρύθμιση, αλλά είναι υποχρεωμένο να εξοφλήσει στο ακέραιο τις οφειλές του κι αν δεν μπορέσει θα απολέσει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία και δικαιώματα.
Πηγή: exipno.gr
